Geestelijke anatomie

van de mens

 

Natuurgeestelijke openbaringen

 

Jakob Lorber

 

Boekenserie

‘HET WERELDBEELD VAN DE GEEST’

deel 1

 

uitgegeven door Viktor Mohr

 

Vertaling:

Auke van Gemert,

Deventer, augustus 1998


Oorspronkelijke titel:

Jakob Lorber, Geistige Anatomie des Menschen; naturgeistige Offenbarungen, 3e Auflage.

Buchreihe ‘Das Weltbild des Geistes’, Band 1, herausgegeben von Viktor Mohr.

Lorber-Verlag Bietigheim/Württemberg, ISBN 3-87495-102-2


INHOUD

De boekenserie ‘Het wereldbeeld van de geest’

Voorwoord

 

Het hart als drager van leven

Bouw en functie van de menselijke hersenen

Bouw en functie van de inwendige organen

Over het ontstaan van het menselijke lichaam

Het psychische effect van de narcose

Natuurlijke en geestelijke geneesmethoden

Aanhangsel

Een geestelijk nawoord

 

De boekenserie

‘Het wereldbeeld van de geest’

 

dient om de werken van de Nieuwe Openbaring van Jakob Lorber te verspreiden in een vorm, die de uitgaven van tot nu toe aanvult. Hoewel alleen het kennen van het totale werk van deze begenadigde mysticus van de 19e eeuw tot een diepgaand begrip van de daarin vervatte God, kosmos en mensheid omvattende geestelijke leer van Jezus Christus kan leiden, wordt in wijde kringen toch de behoefte gevoeld om bepaalde deelgebieden van dit geestelijk materiaal in compactere vorm te kunnen bestuderen. Dit heeft met name betrekking op die beschrijvingen, die Lorber door het innerlijke Woord over de natuur, het verborgen wezen van het universum alsook over de mens als verbindende schakel tussen de natuurlijke wereld en de goddelijke geestenwereld ontving.

Voor veel waarheidszoekers van deze tijd is - als gevolg van de enorme omvang van het werk van Lorber - het geheel en al doorwerken van zijn totale geschriften onmogelijk geworden. De uitgeverij heeft zich dus met de nieuwe boekenserie ‘het wereldbeeld van de Geest’ tot taak gesteld om voor ieder afzonderlijk deel een bepaald thema als grondslag te laten dienen, waarvan de toelichtende beschrijvingen zich dikwijls verspreid in verschillende Lorber-boeken bevinden en hier voor het eerst tot een gesloten geheel samengevat verschijnen.

Met uitzondering van een kort inleidend commentaar en eventuele verwijzingen van de uitgever volgen deze boeken nauwkeurig de tekst van het origineel. Daarbij werd evenwel getracht - zonder aan de geestelijke betekenis ook maar in het minst afbreuk te doen - een meer aan de huidige tijd beantwoordende stijl dan de soms verouderde spreekstijl van Lorber te bereiken. Daarmee wordt voldaan aan de eis, de unieke geestelijke schat van de Nieuwe Openbaring ook voor de moderne lezer opnieuw te ontsluiten in de wijze van denken en spreken van onze tijd.

Sinds de schriftelijke werkzaamheid van Lorber (1840-1864) heeft de mensheid veel nieuwe inzichten gewonnen door de zegetocht van een natuurwetenschap, waarvan het materialistische wereldbeeld nu langzaam begint te wankelen. Moge het eeuwige wereldbeeld van de geest, zoals de geïnspireerde geschriften van Jakob Lorber ons dat schenken, de ware wezenskern zo stralend openbaren aan alle verworven menselijke kennis, dat in het komende tijdperk religie en wetenschap - de boom des levens en de boom van kennis - weer verenigd uitgroeien tot de twee getuigen van de goddelijke liefde en scheppingswijsheid!

 

De uitgever.

 


 

 

Voorwoord

 

Talrijk zijn de nog onopgehelderde of nog maar weinig onderzochte geheimen op het gebied van de anatomie - die wetenschap, die de basis voor de gehele geneeskunde vormt. Weliswaar zijn onderzoekersgeest en technische vooruitgang in staat geweest veel verborgen dingen aan het licht te brengen, maar toch zal zich ook in de toekomst veel onttrekken aan een methode van beschouwen, die hoofdzakelijk steunt op de twee zuilen van anatomische mogelijkheden tot inzicht: het ontleden van lichamelijke organen en de begrensde gegevens van de röntgendoorlichting.

Terwijl het röntgenbeeld door de verschillende dichtheden van de lichaamsmaterie op niet weg te werken weerstanden tegen het doorlaten van de stralen stoot, vormt het ontleden van lijken weer een andere belemmering bij het laatste doorgronden van het functioneren van organen. Want als het leven (geestelijk gesproken: de ziel) het stoffelijke lichaam verlaat, verliest daarmee menig orgaan onmiddellijk ook zijn vormgevende beginsel. Het voorheen zinvol gerangschikte gedeelte van het fysieke lichaam wordt vervormd of zelfs tot een vormloze massa, die nauwelijks meer juiste conclusies over wijze van de levende werkzaamheid ervan toelaat.

Zeer zeker heeft de moderne wetenschap ook praktische fysieke en chemische voorwaarden geschapen om bij veel lichamelijke organen ook na de dood een tijdlang een soort vegetatief leven in stand te houden. Daarbij zouden echter de methoden, die nodig zouden zijn om verdere anatomische resultaten te bereiken, van dermate subtiele aard zijn, dat zelfs de huidige microscopie niet toereikend is om deze atomaire delen van de microkosmos mens in hun actieve samenhangen zichtbaar bevattelijk te maken. Als reeds de oorzaak van de binding tussen atomen tot moleculaire verbindingen een onopgelost geheim blijft (en blijven zal, zolang men geen rekening houdt met het vormende vermogen van de geestelijke zielenkrachten) - hoe zou men dan met puur materiële methoden en alle apparaten daarvan kunnen verwachten om op die manier tot de mysteriën van het leven door te dringen!

Hier blijft de mens steeds aangewezen op de innerlijke gave van het schouwen, op het gezichtsvermogen van zijn geestelijke oog. Het is geen toeval, dat juist de contemplatieve beschouwingswijze van het Oosten ons in talrijke, vooral oud-Indische geschriften ons een anatomie van het fijnstoffelijke menselijke lichaam heeft overgeleverd: het etherische lichaam, dat het vegetatieve leven van het fysieke bestaan regelt en waarvan de straalorganen (Indisch: chakra’s) de verbindende schakel tussen het primaire zielenleven van de mens en het daardoor tevens opgewekte lichamelijke leven vormen. Het ontkennen van deze feiten door de westerse schoolse geneeskunde is de reden, waarom deze in beginsel nauwelijks verder kan uitkomen boven datgene, wat tot nu toe bereikt is.

Hoger nog dan dit innerlijk schouwen van de ziel staan die bijzondere mededelingen van de geest, die de aardse mens af en toe door het geïnspireerde ‘Innerlijke Woord’ gegeven worden. De tot nu toe belangrijkste drager van deze goddelijke gave was de mysticus Jakob Lorber. In zijn geschriften staan herhaaldelijk belangrijke verwijzingen naar het wonderwerk van het menselijke lichaam met zijn veelvuldigheid aan kunstige organen en hun bestemming binnen het totale verband van de cellenstaat. Grondslag voor deze onthullingen is de leer van de drie-eenheid van de mens: zijn meest innerlijke geest als de leidende Godsvonk, zijn zielewezen als de leven en gestalte gevende krachtenwereld, en zijn fijn- en grofstoffelijke lichamelijkheid als de draagster van idee en kracht.

In deze zin drukt ieder orgaan van het lichaam een stoffelijk, tot gestalte geworden geestelijk scheppingsidee uit, dat - doortrokken van de krachtstroom van de ziel - organisch leven vertoont, totdat het krachtenpotentieel van de ziel zich weer uit de stof terugtrekt. Men zegt dan, dat het leven uit het lichaam verdwenen is. Het werkt nu alleen in het zielelichaam verder, terwijl het aardse, stoffelijke kleed uiteenvalt en tot de ongedifferentieerde elementen terugkeert, waaruit eens het door de wil van de geest en de kracht van de ziel gevormd werd.

De navolgende kleine samenvatting uit verschillende werken van Lorber wil een overzicht geven van hoe enkele orgaangeheimen in het blikveld van geestelijk schouwen hun uiterst zinvolle interpretatie krijgen. Mogen deze uiteenzettingen tegelijkertijd voor de lezer een aansporing zijn om naar de gehele schat van de Nieuwe Openbaringen te grijpen, waarvan iedere openbaring een bijzondere bouwsteen voor het toekomstige wereldbeeld van de geest vormt.

 

De uitgever.

 


 

Het hart als drager van leven

 

Opmerking vooraf: De onderstaande, aan het ‘Grote Johannes Evangelie’ ontleende beschrijving van het belangrijkste deel van ons hartorgaan toont het belang ervan voor het lichamelijke en geestelijke leven van de mens aan. De speciale vermelding van een zekere hart-zenuwvezel als de speciale drager van het leven wordt door de moderne anatomie en biologie volledig bevestigd. Zo wees bijvoorbeeld de Weense arts dr. K. Wilfinger er in het tijdschrift ‘Das Wort’ opdat de wetenschap één enkel plaats in het hart kent, waarvan verwonding onvermijdelijk de dood teweegbrengt. Veelbetekenend wordt deze plaats het ‘ultimum moriens’, d.w.z. ‘het laatste, dat sterft’ genoemd.

Daarentegen is het aan de psychologie tot op heden onbekend gebleven, dat het hart dat orgaan is, dat de verbinding van het fysieke lichaam met de psyche vormt, waardoor het zielenleven van de mens tevens in staat is zich met zijn geestelijke leven te verbinden. Lorber bevestigt daarmee zelfs oude Indische leren, volgens welke dit geest-ziel-orgaan, het hart van de mens (het ‘anahata-chakra’) in zeer nauwe wisselwerking met het overeenkomstige zenuwcomplex (de ‘plexus cardiacus’) staat. - uitg.)

 

(Uit GJE V, 114 en VIII, 56 e.v.):

(Jezus zei:) ‘…Het lichamelijke organisme van de mens heeft dichtbij het midden van het hart zijn levenszenuw: een nietig klompje, van waaruit de hele rest van het lichaam tot leven gebracht wordt. De delen van dit ene klompje hartzenuwen bezitten de inrichting om de levensether uit het bloed en de ingeademde lucht zodanig naar zich toe te trekken, dat ze ten eerste zelf buitengewoon levendig en actief blijven en ten tweede deze levendigheid aan het hele organisme meedelen, waardoor het hele lichaam langs de juiste weg tot leven wordt gebracht. De kleinste verwonding van dit deel van het hart, waar zich de genoemde hoofdlevenszenuw bevindt, heeft ogenblikkelijk de dood tot gevolg.

Deze voor het leven van de mens zo belangrijke kleine zenuw ligt niet precies in het centrum van het hart, maar meer aan de linkerkant ervan. Weliswaar bevindt zich midden in het hart ook een heel groot levenscomplex; dit is echter niet de hoofdzetel van het leven, maar het vormt slechts een werkplaats voor het opnemen en bewaren van de levensvoedingsstof uit het bloed en de lucht. Van daaruit neemt de hoofdlevenszenuw deze stof pas op en bevrucht deze als een substantie die geschikt is voor het leven, d.w.z. voor het tijdelijke, tegelijk bestaande natuurlijke leven van de ziel, die zonder deze zenuw in feite niet met het organisme in verbinding zou kunnen treden.

Deze hoofdlevenszenuw aan de linkerkant van het hart is een uiterst onaanzienlijk, uiterst klein knobbeltje, te vergelijken met een heel klein gevoelsknobbeltje aan de onderste bal van de kleine teen van de linker voet en een overeenkomstig knobbeltje aan de rechter voet. (Deze gevoelsknobbeltjes, die naar buiten toe alleen door de huid bedekt worden, zijn de voornaamste geleiders van het gevoel van de hele voet. Wie dus zijn kleine teen kwijtraakt, loopt gewoonlijk veel moeilijker dan wanneer hij zijn andere tenen kwijtgeraakt zou zijn)’…

‘…Verder bevinden zich in het hart twee buitengewoon kleine kamertjes, die met de twee grote bloedkamers (rechter en linker hartkamer) overeenkomen. Voor het menselijke oog zouden deze beide kamertjes amper als kleine puntjes zichtbaar zijn. En toch hangt alleen van hun inrichting het leven van het hart af en daarmee ook het leven van het hele lichaam met al zijn talloze delen en organen. Het eerste en belangrijkste kamertje komt overeen met wat van de geest en van zijn leven is. We zullen dat dus het ware of ‘beamende’ (positieve) noemen. Het tweede, in zekere zin minder belangrijke - hoewel het voor het leven absoluut noodzakelijk is - zullen wij het met de materie overeenkomende, dus het ‘ontkennende’ (negatieve) noemen. Want dit bezit op zichzelf geen eigen leven, maar is slechts een opnamevat voor het leven, dat het met iedere hartslag als het ware opnieuw uit het positieve kamertje opneemt en dan via het bloed aan het hele lichaam meedeelt.

Uit dit beeld is gemakkelijk af te leiden van welke aard het hart in zijn bestaansgrond is en moet zijn om als basis voor het leven van het aardse lichaam te dienen. Dat het hart bovendien nog een zeer uitgebreide en buitengewoon kunstige organisch-mechanische inrichting heeft om het daarin ontwikkelde leven verder over te brengen, is zonder verdere toelichting te begrijpen. Want waar iets verder gebracht moet worden, moeten hiervoor ook goed gebaande wegen en middelen bestaan.

Het beamende levenskamertje van het hart is - wat de lichamelijke onderdelen ervan betreft - wel het meest onaanzienlijke deeltje van het hele lichaam. Het wordt door de mensen, aan wie het toch het leven schenkt, helemaal niet erkend en blijft dus onopgemerkt. En toch moet ieder mens, die zichzelf en God werkelijk wil kennen, geestelijk dit onaanzienlijke hartskamertje in deemoed en volgzaam binnengaan en net daaruit ontvangen leven geestelijk weer teruggeven. Als een mens dat doet, dan maakt hij het levenskamertje wijder en verlicht het geheel en al. Daardoor wordt het gehele hart en vanuit het hart de hele mens geestelijk opnieuw tot leven gewekt en herkent hij God in zichzelf. Want nu kan hij zien, hoe het leven dit hartskamertje vanuit God binnenstroomt, zich hier verzamelt en zich tot een vrij, zelfstandig leven ontwikkelt. In dit kamertje is dus de eigenlijke geest uit God werkzaam. Als de ziel van de mens dit kamertje door deemoed en liefde in de eeuwige liefde voor God binnengaat, dan bereikt zij de wedergeboorte van de ziel in de geest uit God, en dat pas maakt de mens tot een evenbeeld van de Schepper’. -

 

 

Bouw en functie van de menselijke hersenen

 

Opmerking vooraf: De onderstaande beschrijving is ontleend aan het ‘Grote Johannes Evangelie’ deel IV. Met dit werk ontving Lorber door het innerlijke Woord de beschrijving van het leven en werken van Jezus Christus gedurende Zijn drie jaren als leraar. De geestelijke volmaaktheid van de Godszoon stelde Hem in staat om door een wilsdaad ook bij Zijn leerlingen af en toe het innerlijke vermogen om te schouwen te openen, zodat ze Zijn onderricht konden volgen. De lezer dient dit feit speciaal in het oog te houden, om voor de hier volgende leer over de hersenen en tevens het gepresenteerde hersenmodel het nodige begrip op te kunnen brengen.

 

(De Heer:) …Voor Mij op tafel lagen vier sneeuwwitte kiezelstenen. Twee ervan waren groter en twee kleiner, overeenkomend met de grote voorhoofdshersenen voor de beelden van het licht en de kleine achterhoofdshersenen voor de tekens van de tonen. Ik raakte de stenen aan, waarop ze doorzichtig als bergkristal werden. Daarna ademde Ik erop, waarop ze zich in miljoenen piramiden met vier vlakken verdeelden, ieder bestaande uit drie zijden of buitenste vlakken en een basisvlak. De twee aan Mijn rechterkant geplaatste stenen stelden de hersenen in hun juiste orde voor, de stenen aan Mijn linkerkant hersenen in de verkeerde orde, die door een verkeerde opvoeding en andere achteraf kwade invloeden gewoonlijk onder de mensen heerst. Hier waren niet alleen maar zuivere piramiden, maar behalve de weinige hiervan nog allerlei andere vormen, figuren en structuren te zien, en nog duidelijker, toen Ik erop ademde en deze hersenmodellen tien keer zo groot had gemaakt.

Nu zei Ik: ‘Kijk, hier aan Mijn rechterkant bestaan de grote hersenen uit louter volkomen regelmatige piramiden, evenals de kleine hersenen, alleen zijn deze laatste drie keer zo klein; niettemin zijn ze nog meer dan groot genoeg om de luchttrillingen op te nemen, zodat de ziel die kan beschouwen. Kijk nu naar de twee stenen aan Mijn linkerkant! Daar zijn heel verschillende vormen, en deze passen nergens goed aan elkaar. Nu eens hier, dan weer daar is er een holle ruimte, die aanleiding is tot allerlei valse weerspiegelingen, zoals jullie later daadwerkelijk zullen waarnemen. Kijk eens naar de vormen! Ik zal er nu nog eens op ademen en de hersenplaatjes in kamertjes afzonderen en ze in ieder kamertje - zowel de kamertjes zelf alsook het voorhoofd met het achterhoofd - polair verbinden, opdat de hersenplaatjes (piramiden) zodoende beelden en tekens op kunnen nemen’.

Cyrenius (een Romeinse stadhouder in het gezelschap van Jezus) riep vol verbazing uit: ‘Nu gaat me een licht op! De oer-Egyptenaren, die hun scholen het eerst in de vorm van piramiden hebben gebouwd, waren beslist nog mensen met een oervolmaakte ziel, die vol innerlijk licht waren en ook de organische bouw van hun lichaam konden zien. Zij zullen deze piramidevormen, die voor het inzicht van de mens het belangrijkste zijn, zeker ook hebben kunnen waarnemen, en daarom zullen ze deze vorm ook gekozen hebben om hun geweldige schoolgebouwen te bouwen. En ook zullen ze iedere piramide van binnen in zeer grote afmetingen dezelfde inrichting hebben gegeven als, zoals ze bij hun schouwen zagen, een piramidevormig hersenplaatje. Daarom heeft zo’n Egyptische piramide een groot aantal gangen en vertrekken, waarvan ook de meest intelligente mens tegenwoordig niet meer weet waar ze voor dienden!’

Daarop antwoordde Ik: ‘Volkomen juist! Zo was het, en de Egyptenaren hebben ook de wanden van hun piramiden met name aan de binnenkant met allerlei tekens, teksten en afbeeldingen (hiëroglyfen! - uitg.) laten beschilderen, die op analoge wijze alle mogelijke dingen weergeven, die de mens van deze aarde in zijn lichaam moet doormaken en bevechten tot hij zichzelf heeft leren kennen, en ook hoe de ware liefde het middelpunt van al het leven is.

Nu adem Ik nog eens over onze vier hersenhopen, en dan zul je ook iets zien, wat lijkt op de obelisken (spitse zuilen), die twee aan twee voor de Egyptische piramiden staan. Weliswaar waren deze spitse zuilen voor een ander doel bestemd dan de twee aan twee staande zuiltjes voor iedere wand van de piramidevormige hersentafeltjes: ze moesten enkel aangeven dat in de piramide de wijsheid gezocht moest worden, waartoe natuurlijk alleen een zuiver mens toegelaten werd. De twee spotjes voor onze hersenpiramiden, waarvan elke piramide er overeenkomstig haar plaatjes acht heeft, zijn daarentegen een speciaal soort schrijfstiften. Daarmee worden - door de vibraties van de daarvoor aanwezige hersenzenuwen, die op kunstige wijze met het gezichts- en gehoororgaan organisch-mechanisch in verbinding staan - de plaatjes in een bepaalde volgorde beschreven of ook met andere, analoge geestelijke lichtbeelden gevuld.

Nu zullen we de schrijfstiften met lymfe vullen en onze waarnemingen eerst bij de geordende hersenen beginnen. Ik wil, dat deze hersenplaatjes, op de juiste wijze en uitgaande van een geordend gemoed, door zowel gezichtsindrukken als gehoorsindrukken beschreven worden!’ En wat zagen de aandachtige toeschouwers nu? Ze zagen hoe uit de kleine zuiltjes rood- en blauwachtige sterretjes over de hersenplaatjes stroomden, en wel zodanig geordend, dat een scherpziend oog daarin allerlei wonderbaarlijke beelden begon te ontdekken. Ik zorgde er natuurlijk ook voor, dat de ogen van de toeschouwers een sterk vergrotend vermogen kregen, omdat zij anders niet veel hadden kunnen onderscheiden van deze kleine lichtbeelden en vormen. Maar omdat ze de hersenplaatjes nu duizend keer vergroot zagen, konden ze al heel veel waarnemen. Ik vroeg Cyrenius wat hij nu zag, en hij antwoordde:

(Cyrenius:) ‘Heer, het ene wonder na het andere! Uit de zeer beweeglijke obelisken voor de piramiden, waarvan de organen kriskras door elkaar lopen, stroomt voortdurend een groot aantal sterretjes, die lichtrood en lichtblauw gekleurd zijn. De twee spitsen, die als het ware voelhorens van ieder piramidevlak zijn, bewegen onophoudelijk onder het sproeien van vonken over het tegenover hen liggende vlak heen en bezaaien dat met sterren. Men zou denken dat er door dit schijnbaar zinloze en toevallige rondbewegen over het driekante vlak enkel gekrabbel tevoorschijn zou komen. Maar toch ontstaan er als vanzelf allerlei echte afbeeldingen, die heel lieflijk zijn om te zien! Nu merk ik, dat de twee zuiltjes volkomen rustig worden, zodra een vlak helemaal vol getekend is. Het is nauwelijks te geloven dat er door twee levende stiften duizendmaal duizend tekens en beelden op de vlakken getekend kunnen worden. Terwijl wij de vlakken als manshoog zien, zijn de vormen weliswaar klein, maar staan ze er toch in volmaakte zuiverheid! Maar waarom zijn er in het achterhoofd op de vlakjes, die precies lijken op die van het voorhoofd, geen beeldjes te ontdekken? Ik zie daar niets anders dan strepen, punten en haakvormige tekeningen, waar ik niet wijs uit kan worden wat ze betekenen’.

Ik zeg: ‘Dat zijn tekens van klanken en van het woord. Ze staan niet op zichzelf, maar ze staan steeds polair met het oppervlak van een hersenplaatje in het voorhoofd in verbinding. Daardoor worden de toon of het begrip, die op de vlakjes van het achterhoofd in tekens zichtbaar worden, op hetzelfde ogenblik gewoonlijk als een analoog beeld op de nu onder liggende vlakjes van een voorhoofdspiramide geschreven en aldus weergegeven voor de ziel, zodat die ze gemakkelijker kan herkennen. Daartoe moeten er een groot aantal zenuwvezels van iedere hersenpiramide van het achterhoofd naar de overeenkomstige piramide in het voorhoofd leiden, anders zou niemand zich een duidelijke voorstelling kunnen maken van een gehoord begrip of een in woorden beschreven omgeving of handeling.

Ongearticuleerde klanken, maar ook muziek worden niet daarheen overgedragen, en daarom kan geen mens zich bij een toon, een harmonie of melodie ook een bepaald ding voorstellen. Want zulke tonen worden niet op de hersenplaatjes van het voorhoofd geschreven, maar ze blijven enkel als strepen, punten en tekens op het passende piramidevlakje in het achterhoofd plakken. Daarentegen lopen er van de met zuivere tonen beschreven piramidevlakjes van het achterhoofd zenuwen door het ruggemerg naar de zenuwen van de maagkuil (ganglia van de zonnevlecht! - uitg.) en daar vandaan naar het hart. En dat is de reden, waarom zuivere muziek hoofdzakelijk alleen maar op het gemoed werkt en het met gevoel aangrijpt. Maar opklimmend vanuit het gemoed kunnen zulke tonen door het licht van de liefde als sterretjes toch door de twee obelisken in vormen op de hersenplaatjes geschreven worden. Ze zijn dan voor de ziel niet zelden ware wegwijzers naar de leefwereld van de geest; leer en onderwijs dus zuivere muziek, want die is de ziel zeer dienstig voor de volledige vereniging met haar geest. Onzuivere en platvloerse muziek bewerkstelligt echter precies het tegenovergestelde.

Nu heb je vernomen hoe zelfs tonen via een omweg voor de ziel toch aanschouwelijk worden, weliswaar niet als afbeeldingen van dingen, maar wel als hogere geestelijke vormen en tekens, soortgelijk aan die, welke men op de oude gedenktekens van Egypte aantreft.

Dit alles komt evenwel alleen voor bij goed geordende en onbedorven hersenen door de juiste voorafgaande ontwikkeling van het gemoed, waarbij de hersenpiramiden als eerste door het licht van de liefde met allerlei geestelijke en zielenvormen beschreven worden’.

 

 

Verbinding van de zintuigen met de hersenen

 

‘Na dit voorbereidende werk moeten we, om de hele zaak te begrijpen, nog enkele blikken richten op hoe de ziel tenslotte ook de beelden van de materiële wereld in dezelfde hersenplaatjes laat graveren. Ik wil nu, dat daar ook de beelden, die door het oog binnenkomen, opgetekend verschijnen! Wat zien jullie nu?

Kijk nu met name naar de voor twee vlakjes aangebrachte schrijf-obelisken, en zie hoe ze ineens helemaal donker zijn geworden. Het lijkt alsof ze met een heel donker sap gevuld zijn. Kijk, daar staan wij al samen met onze hele omgeving heel nauwkeurig en gedetailleerd op de vlakjes getekend, echter niet eenzijdig en dood, maar alzijdig en als het ware levend. Ieder van onze bewegingen wordt hier duizenden keren weergegeven, en toch blijft een eerdere of duizend eerdere houdingen in de inwendige kamertjes van de piramiden opgetekend staan. Daar zijn ze voor het oog van de ziel voortdurend zichtbaar, omdat ze steeds door geestelijk licht in de ziel verlicht worden. Zo wordt datgene tot stand gebracht, wat men enerzijds ‘geheugen’ noemt (‘denk’en = als een ‘ding’ vormgeven! - uitg.) en anderzijds ‘herinnering’, omdat het in het in het inwendige van de piramiden blijft zitten. Door middel van veelvuldige reflectie vermenigvuldigen zulke ‘indrukken’ (letterlijk op te vatten! - uitg.) zich zodanig, dat men een en hetzelfde voorwerp ontelbare malen in zich kan dragen.

Zo komt het, dat ieder mens in zijn ziel en nog onuitsprekelijk veel meer in zijn geest de hele schepping van het grootste tot het kleinste onderdeel in zich draagt, omdat hij daar immers zelf uit voortgekomen is’.

Alle tekeningen uit de sfeer van de uiterlijke natuurlijke wereld verschijnen op zichzelf weliswaar als donkere beelden. Maar de daarachter staande lichtbeelden uit de sfeer van de geest verlichten deze natuurlijke beelden, zodat de ziel die in haar diepste wezen goed kan doorzien en begrijpen (oorzaak van menselijk verstand en logica! - uitg.).

Bovendien staan met name de voorhoofdshersenen voortdurend met de reuk- en smaakzenuwen in verbinding, evenals de achterhoofdshersenen met de algemene gevoelszenuwen. Ook deze laten op de speciaal daarvoor bestemde hersenplaatjes bepaalde merktekens achter, waar de ziel dan onmiddellijk en gemakkelijk aan ziet hoe bijvoorbeeld een bloem ruikt of hoe een bepaald voedsel smaakt. Want de inrichting is zo gemaakt, dat ieder reuk- of smaakplaatje via zeer gevoelige zenuwen met het plaatje van een ding in nauwe verbinding staat. Zodra nu een bekende geur de reukzenuwen in beweging brengt, wordt dit onmiddellijk weergegeven op één van de genoemde piramideplaatjes, die aan de geur is toegewezen. Van hieruit wordt direct het overeenkomstige dingen-plaatje geactiveerd (beeldende voorstellingen van het geurende voorwerp - uitg.), waardoor de ziel snel en gemakkelijk verneemt waar ze mee te maken heeft. Hetzelfde geldt ook bij de smaakprocessen.

Evenzo vertoont zich via het achterhoofd ook een proces van algemeen gevoel aan de ziel, waarbij het ding, dat het gevoel opwekte, in zijn vorm en hoedanigheid wordt weergegeven. Dit vindt allemaal echter alleen op de juiste manier plaats bij uiterst goed geordende hersenen. Bij bedorven hersenen zullen we daar nauwelijks enige overeenkomsten van vinden. Bij dit tweede (ongeordende) hersenmodel kunnen jullie in de plaatjesstructuur en de onregelmatigheid van de hoofd- en zijkamers in plaats van zuivere piramiden allerlei stereometrische vormen opmerken, waar ook schijven, bollen, sferoïden en andere verwarde grove figuren bij zijn. Tevens zijn de twee obelisken voor de plaatjes voor het merendeel nauwelijks zichtbaar, en als ze zichtbaar zijn, zijn ze als het ware verkommerd en ongelijk van grootte en sterkte. Zulke hersenen komen dikwijls reeds aldus aangetast uit het moederlichaam. Hoe kunnen ze voor de ziel dan van nut zijn?’

 

 

Onbedorven en bedorven hersenen

 

‘Kijk naar deze goede, volmaakt geordende hersenen! Wat een helderheid in de afbeeldingen. Alles is licht, en alle vormen zijn zowel qua uiterlijke vorm als qua organische opbouw uiterst duidelijk ontwikkeld te zien. Wat een heldere begrippen en voorstellingen moet een ziel dan wel niet krijgen van alle dingen en omstandigheden! Hoe wijs en in ieder opzicht levenskrachtig staat zo’n mens er dan!

Maar nu hebben wij bedorven hersenen voor ons, en we zullen zien hoe die door een schadelijke, verkeerde opvoeding nog verder ontaarden. Kijk naar deze werkelijk chaotische hersenen! Nergens is een geordende samenhang, alleen hier en daar is er een misvormd hersenpiramidetje. Alles lijkt eerder op een hoop stenen dan op een geordend orgaan. Die vorm krijgen vele hersenen reeds in het moederlichaam (door verkeerde ontwikkeling van de ziel! - uitg.). Ja, als men het bij een kind dan nog maar zo zou laten en tien jaar lang een zorgvuldige ontwikkeling van het gemoed zou beginnen! Maar waar wordt er nog aan zo’n opvoeding gedacht? Werelds verstandige mensen hebben weliswaar in veel opzichten verstand, d.w.z. op één punt gericht, meestal scherp, maar zelfzuchtig. De oorzaak van die scherpte is, dat de piramidevormige hersenplaatjes bij ieder mens op zijn minst in het midden van de hersenen gedeeltelijk en regelgewijs behouden blijven. Daardoor kan het wereldse verstand voor zuiver aardse doeleinden af en toe zelfs iets bijzonders voortbrengen. Maar al het innerlijke, dieper geestelijke blijft zo’n mens niettemin vreemd.

Kijk, dat ligt allemaal aan de reeds in het moederlichaam aanwezige fundamentele bedorvenheid van de hersenen en aan de daarna volgende nog slechtere opvoeding van hart en gemoed. Als er tenminste na de geboorte een juiste opvoeding in de genoemde zin zou plaatsvinden, zouden de voor de geboorte bedorven hersenen voor het grootste deel weer in orde gebracht kunnen worden. Zulke mensen zouden later veel helderheid en levenskracht kunnen bereiken en door de krachten van de ware goedheid van het hart zou het tekort na jaren weer helemaal aangevuld kunnen worden.

Van een mens met bedorven, duistere hersenen dringt er geen lichtstraal - die overeenkomstige geestelijke vormen in zich draagt - vanuit de stoffelijke hersenen door tot zijn geestelijke zielenhersenen, en daarom blijven ook de geheel verkommerde hersenplaatjes van de ziel op zichzelf duister en leeg. Ook al zou zelfs het licht van de geest op deze plaatjes vallen, dan zou dat de ziel even weinig baten als wanneer iemand een lamp in een volkomen lege, alleen met witkalk bestreken kamer zou zetten. Als echter het oog van de geest naar de hersenplaatjes van de ziel kijkt en ze leeg vindt, laat hij er ook geen licht meer binnendringen en blijft de ziel verder duister. Dan zullen er waarschijnlijk gewelddadige middelen nodig zijn om het gemoed van de ziel opnieuw tot actief leven te wekken, opdat op haar bodem en grondslag de juiste wegen zich beginnen te ordenen.

Nu zal Ik jullie laten zien wat voor effect het heeft, als in zulke bedorven kinderhersenen de eerste wereldse begrippen gegrift worden. Jullie zien nu, dat de obelisken voor een ergens verdwaald liggende piramide onbeholpen en traag met een heel donkere substantie een zeer armetierig beeld van een ding op een plaatje beginnen te tekenen. Het gevolg van deze knoeierij is, dat voor de ziel van zo’n kind de voorgezegde of voorgetekende voorstelling van dat ding lange tijd niet duidelijk is, net zolang tot het zich na honderden keren een nog duistere voorstelling ervan kan vormen. De oorzaak daarvan is de onrijpheid van de weinige, op zichzelf nog wel geordende hersenplaatjes. De daarvoor aangebrachte tekenstiften, die zelf nog zwak en ongeoefend zijn, worden - zonder oefening van de ziel en zonder de juiste schrijfsubstantie te bezitten - met geweld gedwongen om op de ruwe en nog ongeprepareerde piramidevlakken te tekenen. Daarom vervaagt het beeld steeds weer opnieuw en moet het talloze malen overgetekend worden om op de onrijpe plaatjes te blijven hangen. De ziel ziet dan alleen de vage buitenste omtrekken, en van een doordringen tot het begrip van de zaak is nauwelijks sprake. Door de frequente dwang raken de bruikbare hersenplaatjes met zwarte lymfe besmeurd, en dan wordt ook de geestelijke leer van God net als de tafel van één in de hersenen ingebeiteld, zonder de ontwikkeling van hart en gemoed te kunnen dienen.

Omdat er nu geen door actieve gemoedsbewegingen veroorzaakt geestelijk licht van het hart naar de hersenen opstijgt, moet de ziel overschakelen van het bekijken naar het bevoelen van de duistere, stereotype beelden op haar hersenplaatjes. Maar aangezien zo’n verkommerde ziel haar kennis alleen verkrijgt door die plaatjes te betasten, ontkent ze in het aardse bestaan ook alle begrippen van de geest en beschouwt ze enkel dat als reële waarheid, wat ze met haar grove aardse zintuigen kan betasten (be-grijpen! - uitg.). Alle bedorven hersenstructuren, die merendeels geen piramidale ontwikkeling hebben, deugen nergens voor. Ze wekken in de ziel alleen maar het gevoel van een troosteloos niet-weten. Daarom is ieder gesprek met zulke mensen over hogere en bovenaardse dingen vergeefs, want als ze natuurlijke dingen al moeilijk begrijpen (geen ‘in-zicht’ hebben! - uitg.), hoe zullen ze dan geestelijke of hemelse waarheden begrijpen, aangezien het hun ziel aan innerlijk licht ontbreekt?’

 

 

Hersenen en ziel

 

Wie bij een kind in plaats van het gemoed eerst het verstand aan een bepaalde vorming onderwerpt, veroorzaakt wanorde in de ontwikkeling van zijn hersenen. Als de hersenen nog niet voor tweederde gerijpt zijn en ze ermee belast worden om enorme aantallen woorden, beelden, getallen en tekens dienovereenkomstig op de nog heel zachte en waterige hersenplaatjes op te nemen, raken deze piramidevlakken enerzijds te sterk verhard, maar anderzijds door de inspanning van het geheugen helemaal misvormd. De hele hersenen worden daarbij al lang van tevoren helemaal met allerlei indrukken ingesmeerd en totaal onontvankelijk gemaakt voor het opnemen van subtiele tekens, die uit het gemoed moeten opstijgen en zich in de gevoelige hersenplaatjes moeten griffen. Als de ziel later vanuit het gemoed een hogere geestelijke waarheid te horen krijgt, dan heeft die geen houvast en kan de ziel die niet ‘vatten’.

Bovendien heeft de ziel steeds een groot aantal grofmateriële wereldse beelden als een dicht bos voor zich en kan ze hierdoor de eindeloos vele zachte tekens (van het gemoed) maar heel zwak zien. Als ze op een bepaald moment zulke heel licht in de hersenen getekende, nevelige beelden bespeurt, dan verschijnen die voor haar als een vertekend beeld, omdat de grove materiële beelden (de zintuiglijke indrukken - uitg.) vóór het geestelijke beeld komen te staan en het voor een deel bedekken of zelfs vernietigen. De weg via de hersenen is voor het beschouwen door de ziel de eenmaal ingestelde levensorde. In het mechanisme van het menselijk lichaam bestaat er een strikte, welberekende orde, volgens welke alles absoluut onwrikbaar op zijn plaats staat en waarin zonder een algehele verandering van het organisme niets veranderd kan worden. Zo is het ook bij het organisme van de ziel, dat toch veel teerder en geestelijker is dan dat van het lichaam. Zij kan alleen maar horen en zien door middel van de hersenen van het stoffelijke lichaam (gedurende het aardse leven! - uitg.). De overige indrukken, die echte dof en onverklaarbaar zijn, kan de ziel natuurlijk ook met andere zenuwen waarnemen, maar deze moeten eveneens ononderbroken met de hersenzenuwen in verbinding staan, omdat anders het verhemelte geen smaakgevoel en de neus geen reukvermogen zou hebben.

Zolang de ziel in het aardse lichaam woont, blijven de hersenen haar belangrijkste organen. Als deze op de juiste wijze ontwikkeld zijn, zal de ziel ook de vanuit het gemoed in de hersenen gegrifte levensbeelden nauwkeurig zien en zal ze dienovereenkomstig denken, besluiten en handelen. Waar bij andere waarnemingen van de ziel tijdens haar lichamelijke leven (bijvoorbeeld via de maagkuil, de zonnevlecht - uitg.) de hersenen niet betrokken zijn, bewaart de ziel geen herinnering, maar hoogstens een dof vermoeden. Echter alleen datgene, wat bij het innerlijk beschouwen van de hersenen door de ziel op analoge wijze in de hersenen van de ziel blijft hangen, kan de geest in haar beschouwen en herkennen. Misvormde lichamelijke hersenen hebben voor de ziel helemaal geen nut bij haar innerlijk schouwen. Als de hersenen echter volgens de juiste orde vanuit het hart worden ontwikkeld, zullen de geestelijke levensbeelden eerder in de hersenplaatjes gegrift worden dan de materiële beelden. En omdat geestelijke beelden een licht vormen, worden de daarna volgende uiterlijke, wereldse indrukken geheel verlicht en kunnen deze zodoende in al hun onderdelen overeenkomstig de ware wijsheid begrepen worden (het beginsel van ‘verlichting’! - uitg.).

 

Nawoord: Evenals Lorber leert Swedenborg, dat alle materiële dingen en verschijnselen getrouwe afbeeldingen zijn van geestelijke ideeën, d.w.z. van oerbeelden als scheppingen van een goddelijk-geestelijke wereld. Met haar onthullingen over het dubbele inprenten van de hersenen door geestelijke impulsen (lichtbeelden vanuit het hart) en door uiterlijke zintuiglijke indrukken (materiële beelden) bevestigt bovengenoemde leer van de zielenhersenen het belang van een juiste ontwikkeling van de hersenen voor de zielsstructuur van ieder mens. Een geestelijke en fysieke anatomie, die elk wetenschappelijk onderzoek tot nu toe  ver in de schaduw stelt! - Uitg.

 

 

Bouw en functie van de inwendige organen

 

Opmerking vooraf: De hierna volgende uiteenzettingen zijn fragmenten uit het Lorbers ‘Aarde en maan’ (hoofdstuk: ‘De natuurlijke aarde’). Daar dienden ze als adequate toelichting bij de analoge functies van het lichaam van de aarde, dat als kosmisch stoffelijke wezen aan dezelfde levenswetten onderworpen is als het natuurlijke menselijk lichaam. Enkele in het navolgende geschetste orgaangeheimen van bepaalde ingewanden worden hier vanuit geestelijk perspectief belicht en moeten als een uitnemende verrijking van de tot nu toe op wetenschappelijke wijze verworven resultaten in de anatomie gewaard worden. - Uitg.

 

 

Bouw van de milt en aanmaak van het bloed

 

Wie een klein stukje levende milt van mens of dier zou kunnen bekijken, zou een groot aantal kleine kamertjes ontdekken, die meestal vierkant en kubusvormig zijn, maar af en toe ook driehoekige piramiden vormen. Deze kamertjes, die in sporadische gevallen ook eivormig rond zijn, zijn aan de hoeken door kleine organische cilinders verbonden; de wanden liggen echter vrij, en daarom voelt een milt ook zacht en los aan. Tussen de tegen elkaar aan liggende kamertjes lopen een groot aantal bloedvaten, die - nu eens nauw, dan weer wijd - zich aan het oog voordoen als de draden van een spin, die er haar grijswitte, kleverige parels op heeft geplaatst. Dergelijke bloedvaten zijn in buitengewoon grote aantallen in de lengte en de breedte over de milt verspreid. Ze beginnen met één enkel bloedvat, dat met de maag in verbinding staat en eindigen weer in een hoofdvat, dat een directe verbinding met het hart heeft.

Tegelijkertijd is het hele miltweefsel door een tere huid omgeven, waar doorheen de kamertjes en de snoervormige bloedvaten als donkerrode knobbeltjes schemeren. Omdat de milt een uiterst teer weefsel is, is ze bovendien nog omgeven door vetweefsel, opdat ze vanwege haar steeds wrijvende activiteit goed beveiligd is. In dode toestand laat de milt evenwel een sterk veranderde vorm zien, om welke reden het onderzoeken daarvan geen conclusies over haar activiteiten toelaat (ook het röntgenbeeld schiet hier tekort! - uitg.).

De rechtstreekse verbinding met de maag en het hart is er om de vanuit de maag in het bloed overgaande sappen in zich op te nemen, in het eigenlijke bloed te veranderen en daarna naar het hart verder te transporteren. Bij volbloedige mensen kan het dus gemakkelijk gebeuren, dat de te sterk overvulde milt niet al het bloed aan het hart kan afgeven en het opgehoopte bloed weer in de maag terugkeert, waar het afgebroken wordt. Het dikwijls voorkomende bloedbraken wordt dus meestal veroorzaakt door de milt en niet zelden door de longen. - Als het eiwitachtige sap uit de maag in het bloed komt, blijft het periodiek in de parelsnoer-achtige bloedvaten hangen en gaat het met iedere polsslag slechts een parel verder, waardoor tegelijkertijd de miltkamers enige wrijving ondergaan. Daardoor vullen de kamertjes zich met elektrisch vuur, dat zich ten opzichte van de maagstreek als positief en ten opzichte van het hart als negatief verhoudt. Daarom hebben de kamertjes aan de kant van de maag ook veel scherpere punten, terwijl ze in de richting van het steeds eivormiger worden.

Door dit elektrische vuur worden de kamertjes van de milt nu eens uitgezet, dan weer in elkaar gedrukt. En omdat ze bij de wanden zowel met elkaar en via kleine cilinders ook met ieder bloedvatbolletje in verbinding staan, raken de sappen in de bloedvaten steeds sterker in een bepaalde gisting. Door dit proces worden de daarin nog te sterk overheersende koolstof uitgescheiden, die deels aan de gal en deels aan het vetweefsel wordt afgegeven. Tegelijkertijd ontstaan er door deze gisting steeds nieuwe blaasjes, die in de heersende invloed van de negatieve elektriciteit in elkaar schrompelen en vervolgens een linzevorm krijgen. In die toestand worden ze voor de helft gevuld met die elektriciteit, waardoor ze een saffraangele kleur krijgen en als reeds echt bloed de hartkamers binnengaan.

Bloed is geen consistente vloeistof, maar een brei van kleine linzevormen, die met zijn gladde en glibberige linzen de negatieve elektriciteit over het hele lichaam verdeelt. Deze soort elektriciteit verwarmt het gehele lichamelijke organisme. Waar de bloedlinzen door heel nauwe vaatjes gestuwd worden, barsten ze, waardoor het omhulsel vloeibaar wordt en in de zogeheten lymfe overgaat, terwijl de vrijkomende elektrische stof als ijzerhoudende ether gebruikt wordt om het zenuwstelsel leven te geven.

 

 

Lever en nieren in het menselijk lichaam

 

Evenals de milt dient ook de lever als één van de belangrijkste inwendige organen beschouwd te worden. In het dierlijke en menselijke lichaam vormt de lever het apparaat om de gifstoffen af te scheiden, die naast de levenwekkende voedingsstoffen in ieder voedsel aanwezig zijn. Ieder mens, alle dieren (de warmbloedige) zouden na het eten van voedsel gedood worden, als het lichaam niet een orgaan bezat om alle giftige substanties - hoofdzakelijk koolzuur en blauwzuur - gretig naar zich toe te trekken en voor een deel via de galbuis af te leiden. Deze activiteit wordt door de lever verricht. De bouw ervan lijkt veel op die van de milt, wat de inwendige constructie betreft, maar qua vorm bestaat er een nog grotere overeenkomst met de longen. De lever bestaat dus eveneens uit een groot aantal tegen elkaar aan liggende kamertjes, die evenals bij de milt met elkaar, alleen iets nauwer, verbonden zijn. Verder wordt de lever hoofdzakelijk doorkruist door vier buisvormige vaten als gelijkvormig doorlopende organen, die over en weer door kleinere verbindende vaten verbonden zijn.

Een deel van deze vaten ontspringt bij het hart en voert rijkelijk bloed naar dit inwendige orgaan, om het van de nodige hoeveelheid koolstof en een kleine portie blauwzuur te verzadigen. Pas daarna is het bloed geschikt om de vertering in de bloedvaten van de desbetreffende organen te verzorgen en verder naar buiten toe de uitwendige huid te vormen. Vervolgens is het bloed daarna niet meer inwendig te gebruiken, vandaar dat leverziekten hoofdzakelijk en gemakkelijk aan de huid te herkennen zijn (geelzucht! - uitg.). Een tweede soort doorlopende vaten loopt van de maag naar de lever. Deze neemt alle waterige substanties op, waarin het blauwzuur - in sterk verdunde vorm - door de kleine, verbindende vaten van de lever aan het bloed worden afgegeven. Het grootste deel van het giftige blauwzuur wordt echter vanuit de lever via de nieren naar de urineblaas gebracht, die deze als onbruikbare stof geheel en al uit het lichaam verwijdert.

 

Een derde soort bloedvaten loopt weer vanaf de maag en verbindt speciaal het slijmvlies daarvan met de galblaas in de lever. Via deze kanalen wordt de slijmerige kool- of galstof van het voedsel in de maag afgescheiden en voor het grootste deel in de galblaas bewaard. Dat dient voor het geval er door het voedsel te weinig van deze verterende stof in de maag ontwikkeld is, zodat de lever dan weer iets van haar voorraad aan de maag teruggeeft. Want alle vertering bestaat uit een soort gisting, waartoe sommige voedingsstoffen meer in staat zijn dan andere. -

Een vierde soort vaten vormen de kleine luchtaders die, uitgaande van de longen, met verschillende krommingen door de lever lopen. Hierdoor wordt voor een deel de galblaas gevormd en voortdurend op een gelijkmatige spanning gehouden. Tevens wordt door die vaten steeds een bepaalde hoeveelheid atmosferische lucht en daarmee zoveel zuurstof naar de gal geleid, dat de stoffen daarin niet gaan gisten en zodoende die kwaadaardige verschijnselen in het lichaam teweegbrengen, waaruit hoofdzakelijk ontstekingsziekten zoals reuma, jicht en dergelijke voortkomen. Het is dus heel schadelijk voor de mens om zich op plaatsen op te houden, waar hij in plaats van de levenwekkende, zuivere atmosferische lucht alleen bedorven lucht zonder voldoende zuurstof inademt.

De actie en reactie van deze vier soorten vaten wordt evenals bij de milt bewerkstelligd door het elektrische fluïdum, dat in de eerder genoemde kamers door hun wrijvende beweging ontstaat. Maar in eerste instantie wordt het elektrische vuur in de lever hoofdzakelijk door dat van de milt aangewakkerd.

 

 

De drievoudige functie van de nieren

 

In het menselijke en dierlijke organisme zijn de nieren in drieërlei opzicht zeer opmerkelijke levensinstrumenten. Ze hebben drie wezenlijke en buitengewoon belangrijke bestemmingen, zonder welke het animale leven niet zou kunnen bestaan, er geen voortplanting denkbaar zou zijn en geen levend wezen een fysiek-blij welbehagen zou kunnen hebben. Een bepaalde opgewektheid komt uit de nieren, om welke reden deze organen in de Heilige Schrift herhaaldelijk speciaal genoemd worden.

In de eerste plaats hebben de nieren de bestemming om het uit de lever afgevoerde en voor het levensorganisme ongeschikte water op te nemen. Het volkomen onbruikbare gedeelte van dit water wordt naar de urineblaas getransporteerd, terwijl een gedeelte, dat nog voor het leven dienstbaar is, geabsorbeerd wordt en omgevormd tot de eigenlijke materiële stof van het bevruchtende zaad.  Natuurlijk wordt het zaad ook nog uit het bloed opgenomen en in geheel eigen vaten verder geleid, waar het dan als positief-polaire kracht door de gelijke negatieve kracht van de zaadballen geschikt wordt gemaakt voor de verwekking. Dit is de tweede bestemming van de nieren.

De derde, nog belangrijkere verrichting houdt in, dat de nieren door kleine, meer verborgen liggende vaten in innige verbinding met hart, longen, maag, milt en lever staan en dus - geestelijk beschouwd - voor de ziel tijdelijk in zekere zin als een bij de voortplanting noodzakelijk gebied van activiteit dienen. Dit gevoel van vreugde wordt echter in lichamelijk opzicht bereid in de nieren, waarvan de kussenvorm op overeenstemmende wijze de indruk wekt van een zachte zetel voor de ziel. Ook bij het zogeheten ‘somnambulisme’ (tegenwoordig trancetoestand genoemd - uitg.) treedt het zielenbewustzijn grotendeels in dit inwendige orgaan, dat via de zenuwen van de ganglia in innig contact staat met de maagkuil, door welke streek (de zonnevlecht - uitg.) de ziel dan waarneemt en zich ook met de buitenwereld in verbinding kan stellen.

 

De bouw van de nieren vertoont eveneens aanzienlijke overeenkomsten met die van de milt en de lever, terwijl er daarentegen een wezenlijk verschil bestaat door de kussenachtige gedeeldheid. Aan beide zijden van de nieren vindt men bepaalde wambuisachtige zakken, die door waarneembare intrekkingen en door een wit celweefsel van elkaar gescheiden zijn. Alleen op de middellijn hangen ze als een geheel samen. De middellijn is eveneens een wit celweefsel, waar de grote waterkanalen doorheen lopen die de stof voor het edele zaad in de wambuizen afleveren, die ze uit het van de lever afkomstige water absorberen. Door middel van de in de wambuizen opgewekte elektriciteit wordt dit sap rijper gemaakt en als subtiele vloeistof door de tere bloedvaten van de nieren opgenomen. Verenigd met het bloed wordt de zaadsubstantie naar het hart geleid, vanwaar deze dan via eigen vaten naar de daarvoor bestemde voorraadkamers gaat. Hier krijgt het zaad voortdurend voedsel van de zaadbal om het bruikbaar te maken voor zijn bestemming en verkrijgt het zodoende de voor de voortplanting noodzakelijke geschiktheid.

 

 

Over het ontstaan van het menselijke lichaam

 

Opmerking vooraf: In het aan toelichtingen op grote levensgeheimen zo rijke Grote Johannes Evangelie bevinden zich ook enkele hoofdstukken (in deel IV), die aan het scheppingsproces van organische wezens gewijd zijn. Ook al zijn de fysiologische feiten  van verwekking, zwangerschap en geboorte door de wetenschap voldoende onderzocht, moet de kennis van de daarbij werkzame geestelijke oorzaken toch steeds aan het openbarende innerlijk schouwen voorbehouden blijven. Over deze primaire, bovenzinnelijke processen bij de schepping van dierlijke en menselijke organische lichamen met hun overeenkomsten en verschillen wordt hier - door de genoemde leergesprekken te volgen - in fragmenten verslag gedaan. - uitg.

 

(De Heer:) ‘… Wat jullie hier met het schouwend vermogen van de ziel als een ontelbaar aantal vurige slangen zien, die zich pijlsnel bewegen, is de eigenlijke voedende stof van al het organische leven, een zout van de lucht en van de zee, dat de natuurwijzen eenmaal ‘zuurstof’ zullen noemen. Deze stof is oorspronkelijk de eigenlijke zielesubstantie en komt als zodanig overeen met de gedachten, nog voordat deze tot een vormend idee samengevat worden. Als jullie een voldoende grote hoeveelheid van levensstof van de ziel ergens samengeperst aantreffen, zal zich daaruit weldra een levende vorm ontwikkelen. Als zulke vurige slangen zich met honderden en duizenden op één hoop verzamelen, begint deze hevig te stralen. Dat is een teken dat die levensvuur-slangen elkaar vastgrijpen, en daarmee is er ook al een idee in de een of andere (fijnstoffelijke) vorm gereed, dat zich verder tot een schepsel ontwikkelt. Nu vragen jullie, wie deze levensgeesten eigenlijk tot de een of andere levensvatbare vorm modelleert? Dat zal Rafaël jullie overeenkomstig Mijn wil beantwoorden…’

(Rafaël legt uit:) ‘… De stof, waaruit alles wat de oneindigheid omvat ontstaan is, zijn de zuivere gedachten van God. Eerst wij oergeschapen, alleen door de wil van de almachtige Geest Gods tevoorschijn geroepen oerengelen (de ‘elohim’ van de scheppingsgeschiedenis, de ‘aartsengelen’ van de christelijke leer! - uitg.), en daarna alle dingen en wezens door ons, die de eerste opnamevaten voor Gods gedachten en ideeën waren en zijn. Wij vatten de uit God komende levensgedachten, die zich voor jullie in de gedaante van lange vurige tongen manifesteren, samen en ontwikkelen volgens Gods orde vormen en wezens in onszelf. En als jullie vragen naar de materiële stof die deze wezens vormt: deze slangachtige vuurtongen zijn de geestelijke bouwstenen van de ziel, waaruit al het materiële, wezenlijke geschapen wordt (stoffelijk verdichtingsproces, overgang van een toestand van energie naar die van de stof - uitg.).

Als zulke vurige slangetongen (dus de zielenvorm van zuurstof - uitg.) zich volgens de wil van de geest tot een helder stralende vuurbal samenvoegen, dringen de vuurtongen dicht tegen elkaar aan en streven ze allemaal naar het middelpunt. Want daar is het centrum van de meest volledig gerijpte gedachten, die in de toekomstige vorm wonen en die in zekere zin de rijkste voeding voor de werkzaamheid van de langtongen vormen. Jullie verbazen je weliswaar over mijn verklaring, die van het allereerste oerbegin van een wezen is afgeleid. Maar als jullie je blikken naar de uiterlijke natuur van de dingen richten, zullen jullie al gauw en gemakkelijk hetzelfde ontdekken:

Kijk bijvoorbeeld eens naar de eierstok van een kip. Enkele eiklompjes zullen daar nog zo klein zijn als een erwt, andere reeds zo groot als een kleine appel. Binnen in een zacht en dun omhulsel bevindt zich niets anders dan vormeloze dooierstof. Nu rijpt deze centrale stof echter steeds verder uit en zet rondom zich het heldere eiwit af. Na enige tijd wordt van het eiwit het grofste uitgescheiden, dat zich als een vaste schaal om het ei vastzet, als bescherming tegen kapot drukken bij het leggen. Nu begint de kip het ei te bebroeden. Wat een veranderingen vinder er dan plaats! In de dooier begint beweging en ordening te komen, want de juiste vormgedachten (vurige langtongen!) verbinden zich en trekken de meest aan hen verwante naar zich toe. In het verloop van dit zich steeds verder uitbreidende proces zullen jullie weldra hart, kop, ogen en ingewanden en zowel poten als vleugels van het wordende kuikentje ontdekken. De aldus geordende gedachten (deel-ideeën) trekken vervolgens steeds meer het aan hen gelijksoortige uit de stof naar zich toe en ontwikkelen alle organen levenskrachtig.

Als het lichaam helemaal gevormd is, neemt de levensgedachte, die in het gehele organisme is overgegaan en die eigenlijk de ziel is, weldra waar dat hij zich nog in een kerker bevindt. Hij begint dus steeds sterker actief te worden, doorbreekt het lichaam (geboorteproces) en komt, nog krachteloos, naar buiten in de grote wereld. Hier begint hij uiterlijk voedsel tot zich te nemen en neemt het groeiproces verder zijn loop. We zien nu een volledig ontwikkelde, vruchtbare kip voor ons; een organisch, levend wezen, dat nu op zijn beurt het vermogen bezit om uit de natuurrijken de met hem overeenkomende, voor de ziel specifieke deeltjes als voedsel op te nemen: de geestelijke voor het verder ontwikkelen van de levensziel en de grovere (het stoffelijke van de voeding]9 niet alleen om het organisme in stand te houden, maar ook voor het nieuw scheppen van soortgelijke wezens.

Het soort geslacht wordt steeds bepaald door de grotere of kleinere oorspronkelijke zwaarte, d.w.z. de gedegenheid en kracht van de basisgedachte van de ziel. Als deze van oorsprong al zo volkomen gedegen is, dat hij in zichzelf al een idee (een geestelijke samenvatting van gedachten - uitg.) vormt, zal de ontwikkeling daarvan tot een mannelijke gestalte leiden. Staat het primitieve van de fundamentele levensgedachte echter nog op een lichter niveau (dat eerst nog ontwikkeld moet worden), dan zal de ontwikkeling leiden tot een vrouwelijke gestalte.

(De parallellen van dit dierenvoorbeeld met het menselijke lichaam, dat eveneens aan deze wetten van de natuurrijken onderworpen is, heeft hier geen nadere verwijzing nodig. - uitg.)

 

 

Voortplantings - en ontwikkelingsproces bij het dier en de mens

 

Door de bevruchting van de dieren vindt er alleen maar een activering tot geordende activiteit plaats van de in het ei reeds aanwezige fundamentele levensgedachte van de ziel, zonder welke deze in zijn trage rust zou blijven. In ieder moederlichaam verzamelen zich klompjes van dierenzielen (zie de vuurtongen! - uitg.) in een bepaald aantal en bepaalde orde. Hier bij het dier activeren ze eerst het vrouwtje, dat vervolgens het mannetje tot bevruchting aanzet (bronst), echter niet alsof hij nieuw zaad in de moeder zou leggen, maar alleen zaad om het in het moederlichaam reeds aanwezige levensklompje (het ei) tot actie op te wekken. Dit gebeurt doordat het zaad van het mannetje - dat uit vrijere en meer ongebonden levensgeesten bestaat - de gebonden levensgeesten in het eiklompje van de moeder tot een soort revolutie aanzet. Zonder deze dwang deze in hun traagheid blijven zitten en elkaar nooit vastgrijpen om een wezen te vormen en te organiseren. De zaadgeesten van het mannetje laten die in het vrouwtje niet met rust, en de levensgeesten van de moeder proberen zich hier krachtig tegen te verzetten, omdat ze zoals gezegd tot rust geneigd zijn en zonder dwang niet bereid zijn tot een aanhoudende, geordende activiteit (celdeling, vorming van organen! - uitg.).

Zonder activering van buitenaf zou een levensklompje van de moeder in zijn rust steeds verder ineen schrompelen, omdat de delen ervan steeds dichter naar het centrum (zetel van de gedachte! - uitg.) zouden samentrekken, dit helemaal zouden leegzuigen en tenslotte samen daarmee zouden moeten verkommeren (het wezen van ieder inkrimpingsproces! - uitg.). Nu komen er echter mannelijke, alleen tot voortdurende beweging geactiveerde oerlevensgeesten bij en strijken over het vrouwelijk trage klompje (ontmoeting van sperma en eicel - uitg.). En dan beginnen de kleinere, vrouwelijke levensgeesten zich al te roeren en doen hun best om deze aanvallers kwijt te raken. Maar deze gaan nooit weg, en de activering van de vrouwelijke levensgeesten grijpt steeds dieper in tot in hun hoofdlevenscentrum. Tenslotte begint ook dit zich te roeren en - omdat de vrouwelijke, lange vuurtongen die rond het centrum liggen door de sterke activering als het ware honger krijgen - zijn ze gedwongen voedsel uit het licht van de mannelijke vuurtongen te halen. Op deze wijze krijgt dan door hen ook de geest van de centrale levensgedachte een mannelijke impuls. Gedwongen door deze activiteit krijgen de omliggende levensgeesten van binnenuit een impuls om zich steeds meer te ordenen, ongeveer zoals in een goed georganiseerd bolwerk.

De nu goed verlichte, krachtiger levensgeest in de buurt van het centrum zien hun betekenis  en de orde ervan in en scharen zich aaneen volgens de orde van hun verwantschap. Daaruit ontstaan dan organische verbindingen en vervolgens gaat het uiterlijke over in een vorm, die steeds meer gaat lijken op het wezen dat geschapen moet worden (embryonale ontwikkeling! - uitg.).

Hoewel er bij de verwekking en het ontstaan van een mens veel gebeurt wat lijkt op dat bij een dier, is de oorzaak ervan toch heel verschillend. Weliswaar heeft de vrouw ook een natuurlijke stof in zich. Wanneer nu de verwekking plaats vindt, wordt er weliswaar ook een levensklompje geactiveerd en bevrucht. Maar dit wordt als een bes van de druif losgetrokken en naar de juiste plaats voor zijn toekomstige ontwikkeling gebracht. Daar komt er een reeds bereide ziel bij die een poos voor deze levensbes zorgt, totdat de stof daarin zover uitgegroeid is, dat de zich steeds verder samentrekkende ziel in het zeer vloeibaar-losse embryo kan binnendringen. Voor deze verrichting heeft de ziel ongeveer twee maanden nodig. Als zij zich helemaal van het embryo meester heeft gemaakt, gaat het kind voelbaar leven en groeit het in de loop van de rijpingstijd snel uit tot de met de orde overeenkomende grootte.

Zolang de zenuwen van het vleselijke kind niet volledig ontwikkeld en actief zijn, werkt de ziel met zelfbewustzijn ijverig verder en richt het lichaam overeenkomstig haar behoeften in (misvormingen hebben steeds een bepaalde zielentraagheid bij het opbouwen van het menselijk lichaam als oorzaak - uitg.). - Als de zenuwen eenmaal allemaal ontwikkeld zijn en de zich steeds meer ontwikkelende geest overeenkomstig de orde steeds actiever wordt, begeeft de ziel zich steeds meer te ruste en slaapt ze tenslotte in de nierstreek helemaal in (vgl. het hoofdstuk over de nieren! - uitg.). Ze verliest nu haar zelfbewustzijn en vegeteert alleen maar, zonder enige herinnering aan haar vroegere natuurlijke toestand. Pas enkele maanden de geboorte begint ze steeds wakkerder te worden, wat goed waargenomen kan worden in het afnemen van de behoefte aan slaap van een zuigeling. Er is echter geruime tijd nodig, voordat de ziel enig bewustzijn verkrijgt. Pas wanneer een kind de taal machtig wordt, komt er ook een helderder bewustzijn in de ziel, echter zonder enige herinnering, aangezien die voor haar hogere, wilsvrije ontwikkeling zeer beslist een belemmering zou zijn.

De ziel, die nu helemaal door de stof van het vlees is ingesloten, begrijpt in eerste instantie niets anders dan hetgeen haar door de zintuigen van het lichaam aan indrukken wordt gegeven. Ze kan namelijk in zichzelf niets begrijpen, omdat ze door de materie van het lichaam dermate verduisterd is, dat ze meestal zelfs niet weet hoe zo op zichzelf, ook zonder stoffelijk kleed, bestaat. Gedurende lange tijd voelt ze zichzelf helemaal identiek met het vleselijke lichaam, en er is een lange ontwikkeling voor nodig om een belichaamde ziel zover te brengen, dat ze enig zelfbewustzijn voelt en in staat is zich als iets op zichzelf staands te beschouwen. Pas wanneer de geest in de ziel actief begint te worden, wordt het geleidelijk aan lichter in het zielenbewustzijn, dat zichzelf vervolgens nauwkeuriger gaat leren kennen en in zichzelf diep verborgen dingen begint te ontdekken. Wanneer echter de geest en zijn machtige licht in de ziel tot volledig handelen komt, keert ook alle herinnering weer terug in de ziel en overziet zij in een verheerlijkt, innerlijk schouwen haar gehele ontwikkeling uit de natuurrijken. Daarmee valt alle bedrog en alle misleiding weg en blijft alleen de lichte waarheid van de eeuwige geest over.

 

 

Het oog en het proces van het zien

 

Opmerking vooraf: Onderstaande fragmenten zijn ontleend aan de werken van Lorber: het ‘Grote Johannes Evangelie’, ‘Die natürliche Sonne’, ‘Aarde en maan’, ‘Die Fliege’ en ‘Naturzeugnisse’, en ook aan de aanvullende geschriften van de mysticus Gottfried Mayerhofer (‘Lebensgeheimnisse’ en Schöpfungsgeheimnisse’, ontvangen van 1870 tot 1875).

Om het proces van het bewuste zien goed te begrijpen is het kennen van het wezen van het licht als geestelijke activering van de ether van zeer groot belang; daarom zullen in een later deel nadere uiteenzettingen hierover volgen. Evenals bij alle orgaangeheimen is ook bij de handeling van het zien de zielsimpuls de levende drijfveer, zonder welke het oog een dode kamer zou zijn en alleen aan de starre wetten van de optica onderworpen zou blijven. - uitg.)

 

Het licht van de zon levert door zijn productieve kracht en invloed op de bij haar behorende hemellichamen het meest sprekende bewijs, dat het de voortbrenger van al het natuurlijke leven is. Als de zon, die de voornaamste lichtbron van de aarde is, ondergegaan is, begeven langzamerhand ook alle natuurgeesten van de atmosfeer zich ter ruste, d.w.z. ze beëindigen hun door het licht opgewekte vibreren binnenin hun fijnstoffelijke omhulsels. Daarom merkt het materiële oog hun bestaan niet meer op en wordt het voor de mens een lichtloze, duistere nacht. Als echter ergens een grotere vereniging van deze ethergeesten opnieuw in een vibrerende beweging raakt, wordt het op die plaats voor het oog weer licht. Dit het geval bij zonsopgang, waarbij de vrije natuurlevensgeesten door de beweging van het etherlicht tot activiteit worden aangezet. Hoe heviger vibrerend zo’n natuurgeestelijke sfeer actief is, des te meer grijpt haar opwinding ook de zeer wijde omgeving aan en verandert deze de trage rust daarvan in een soortgelijk streven.

Zodra een lichtstraal met zijn beweging een voorwerp raakt, beginnen de stofdeeltjes ervan dikwijls biljoenen malen per seconde mee te vibreren. Door deze trillingen scheiden de stoffen bepaalde lichtdeeltjes uit, die vervolgens van het oppervlak weerkaatsen en zich aan de waarnemer als kleuren vertonen. Daar komt nog de reactie bij, die in de elementen van het oog plaats vindt, en wel door de hernieuwde breking van de gereflecteerde kleuren in de iris en andere delen van het gezichtsorgaan. ‘Zien’ wil dus niets anders zeggen dan ieder voorwerp op te merken in die kleur, die het - aangezien het niet eigen aan zijn wezen - terugkaatst, terwijl het alle andere hoofd- en mengkleuren opzuigt, omdat die voor zijn bestaan noodzakelijk zijn. Daarom is zwart geen kleur, omdat het voorwerp alle lichtelementen heeft opgenomen. Ook wit is dus geen kleur, aangezien het voorwerp, dat aan het oog verschijnt, geheel en al het vermogen ontbeert om kleuren op te zuigen en alle opvallende lichtstralen terugkaatst zonder die voor zijn behoefte te ontleden. Zo is de invloed van de lichtstraal de grote factor van al het leven, die dit feit via het oog aan de menselijke ziel meedeelt.

Als er een lichtstraal van de verste verwijderde sterren in het oog valt, zou deze toch niet opgemerkt worden, als het oog zelf niet een zonnekarakter zou hebben! Reeds in de vloeistoffen van de oogappel is een lichtwereld gelegen, die van dezelfde aard is als het vanuit het hele universum ingestraalde licht en daarmee in de mens hetzelfde proces oproept, dat het licht in de hele schepping teweegbrengt. De gezichtsorgaan is één van die middelaars, die via de ziel het zichtbare tot het geestelijke en onzichtbare verheffen. Vandaar de waarheid: ‘Het oog is de spiegel der ziel’. Naar de mate, waarin de verten van de materiële wereld zich van buitenaf in het oog weerspiegelen, licht ook de innerlijke geestelijke wereld door het oog op. Het oog als opnameorgaan voor indrukken van buitenaf is negatief-opnemend, maar als spiegel van de ziel, als uitdrukking van het innerlijk, positief-weerkaatsend. Wat de mens onbewust door sterre- en zonlicht ontvangt, straalt vergeestelijkt weer naar buiten uit het kleine gezichtsorgaan, want materieel licht wekt weer geestelijk licht op.

In het menselijke oog zijn er stoffen en elementen samengesteld in het pigment, in het netvlies en in de vloeistoffen van de lens alsook in de iris en het hoornvlies, die allemaal het karakter van de zon hebben, dus alleen etherische lichtstoffen in zich dragen. Maar deze elementen zijn in het oog aan nog andere geestelijke processen onderworpen, die een geestelijke verandering oproepen. Daarom is de ziel ook in staat om via het oog mee te delen wat er in haar wereld omgaat. Diepe bewegingen van geestelijk leven kunnen zich in het oog aftekenen, zonder evenwel de stof of de uiterlijke zichtbare vorm ervan te veranderen. Zulke door de zielenspiegel meegedeelde toestanden zijn weliswaar niet meetbaar, maar kunnen door een ander mens (door overdracht van het geestelijke lichtfluïdum - uitg.) precies gevoeld worden: een bewijs voor die factor van het licht, die de oorspronkelijke, geestelijke potentie ervan vormt.

Wanneer deze drang van de ziel bij grote geestvervoering voor hogere, niet-materiële dingen nog verder toeneemt, gebeurt het niet zelden dat het gewone, fysieke gezichtsproces wordt opgeheven en ander ervoor in de plaats treedt. Dan openbaren zich aan de mens de fijnere sferen van een geestenwereld, in het bestaan waarvan hij misschien nog nooit geloofd had. Bij de overgang van de ziel van deze naar gene zijde neemt de mens van zijn hele lichamelijke organisme, dus ook van het oog, alleen de geestelijke bestanddelen mee, en daarmee kan hij dan de grondslag en de oorzaak, en niet alleen de uitwerking van de geest in de stof waarnemen.

 

 

Over de bouw van het oog

 

Het oog is het orgaan voor de bewuste opname van licht; het dient de ziel door middel van indrukken op de hersenen tot het beschouwen van de buitenwereld. Omdat alleen het gelijke het gelijke kan aantrekken en gebruiken, is het oog samengesteld uit alle elementen die in het licht overheersen. De mens zou onmogelijk in de overvloed aan licht het beeld van de zon afzonderlijk en veel sterker stralend dan de rest van het firmament kunnen waarnemen, als het oog daar niet voor was ingericht. Het is echter zo gemaakt, dat van al het licht alleen de voornaamste contourstralen door de kleine opening van de pupil op de zeer gevoelige netvlies en vandaar op de gezichtszenuwen terechtkomen. Door deze inrichting worden alle slechts enkelvoudig opgewekte lichtstromen (diffusiestralen - uitg.) uitgefilterd. Alleen de voornaamste contourstralen - de elkaar door een bepaalde wisselwerking onder een bepaalde hoek snijdende lijnen - bereiken gebroken de gezichtszenuw, waarlangs het beeld vervolgens door middel van passende organen op analoge wijze in de hersenplaatjes gegrift wordt (vgl. het hoofdstuk over de hersenleer - uitg.). Als het oog niet aldus ingericht zou zijn, zou de mens geen zon als afzonderlijk beeld kunnen zien en zou alles een gelijkvormige lichtzee zijn.

Het oog van een mens komt volledig overeen met een hulsglobe (een sterrenstelsel in het universum - uitg.) met de in het middelpunt daarvan werkende oercentraalzon. Daarom bevindt zich in het centrum van het oog de pupil, die (met name bij sommige dieren) een waarneembaar eigen licht bezit. Aan de andere kant ontvangt de pupil het licht van uitwendige dingen zoals een zon dat van andere sterren. Door de lens nemen de binnenwanden van het oog onmiddellijk alle stralen op en reflecteren die, ondersteund door het eigen licht van de lens, weer terug in de verte. Het is belangrijk om te weten, dat de mens niet de voorwerpen zelf ziet, maar alleen de daarmee overeenkomende afbeeldingen. Dit gebeurt, doordat deze door het zwarte spiegelende vlies achterin het oog worden opgenomen en onmiddellijk daarna weer volkomen verlicht naar buiten gekaatst worden, waar men dan pas de dingen ziet op die plaats, waar ze zich in hun natuurlijke werkelijkheid bevinden.

Wat het waarnemen van sterren buiten de aarde betreft, daarvan ziet de mens alleen hun afbeelding op het grote oog van de aarde. Dit wordt gevormd door de dampkring van de aarde met al zijn verschillende soorten ether. Het lijkt op een linzevormig, rond en doorzichtig lichaam, dat als een brandglas werkt en de lichtstralen uit het heelal verdicht en op verkleinde schaal op het aardoppervlak en daarmee ook in het menselijke oog laat doordringen vgl. ‘Aarde en maan’ - uitg.). Zonder dit oog van de aarde zou de mens geen kleine beelden van sterren kunnen opnemen.

Als het oog de voorwerpen zelf zou zien, zou het alle dingen in hun natuurlijke grootte moeten zien. Dat door de hulsglobe-achtige gesteldheid van het oog echter alles alleen op sterk verkleinde schaal wordt waargenomen, wordt bewezen door het feit, dat zelfs de kleinste materiedeeltjes door een microscoop zeer sterk vergroot kunnen worden. Dit proces is niets anders dan het steeds dichter benaderen van het beschouwde voorwerp c.q. het lichtbeeld ervan, tot de werkelijke grootte van het voorwerp zelf. Zo delen juist de voorheen onzichtbare deeltjes (microben, infusoriën en dergelijke - uitg.) de waarheid mee, dat het ongewapende oog onmogelijk de dingen zelf waarneemt, maar alleen op de hiervoor beschreven wijze de verkleinde afbeeldingen ervan.

Verder is het oog zodanig gebouwd, dat de lichtstraal het niet beschadigt met de enorme snelheid waarmee hij het oog binnenvalt, en bovendien de ziel tijd geeft om de haar gegeven beelden tot een geestelijke voorstelling van het geziene te verwerken. De ziel staat via de hersenen en de gezichtszenuw constant met het oog in verbinding. Omdat de geestelijke functies van de ziel nu via de materie van de hersenmassa eerst een bepaald proces moeten doormaken, dat langzamer plaatsvindt dan het licht, bezit het oog inrichtingen om de snelle lichtstraal op behoorlijke wijze te vertragen. Daar dienen de verschillende vloeistoffen voor, die het inwendige van het oog vormen en vullen, en die in zekere zin als bemiddelende ontleders dienen. Ook het bloed mag de hersenen niet met dezelfde kracht en snelheid binnenstromen als bij andere organen, maar het moet zijn snelheid vertragen, opdat de wisselwerking tussen geest en materie in alle delen van de hersenen op de juiste wijze plaats kan vinden. Daarom ziet men dat de grote slagader op de plaats waar deze naar het hoofd loopt niet recht voortloopt, maar in bochten de hersenen bereikt. Daardoor wordt de aandrang van het bloed afgezwakt en wordt de ziel tijd gegeven om uit datgene, wat ze door de materie heeft ontvangen, geestelijke dingen te vormen (vgl. de beneveling van het bewustzijn, een gevoel van duizeligheid bij overvulling van de hersenen met bloed! - uitg.) Hetzelfde geldt ook voor het organisme van het oor, waar de geluidstrillingen ook verkort en gemodificeerd worden om zich via de ziel tot geestelijke indrukken te kunnen omvormen.

Het doordringen van de lichtstralen met die substanties, die zich in het menselijke oog bevinden en aan het licht verwant zijn, d.w.z. magnetisme en elektriciteit die in fosfor aanwezig zijn, zou voor het bovengenoemde resultaat alleen niet voldoende zijn. Er is dus voor gezorgd dat de lichtstraal niet als een onopgelost zuiver wit element het oog binnentreedt, doordat er aan de vloeistoffen daarvan nog substanties zijn toegevoegd, die de straal helpen ontleden. Daardoor is het vermogen gegeven om kleuren te zien (de staafjes en kegeltjes van het oog - uitg.). Opdat in het kleine oog de overvloed aan lichtstralen van alle voorwerpen, zich weer verstrooiend, een verkleind beeld van de waargenomen dingen opwekt, is achter de pupil van het oog de kristalheldere lens geplaatst. Deze neemt de stralen op, concentreert ze en laat ze vervolgens in het pigment van het netvlies weer uit elkaar gaan om op de spiegelende, zwart fluwelen ondergrond de getrouwe afbeelding weer op te roepen.

De theorie, dat bij het proces van het zien het beeld op het zenuwvlies omgekeerd weerspiegeld wordt en daarna door reflectie vanuit het inwendige van het oog opnieuw omkeert, berust op een grote dwaling. Weliswaar heeft de optica met een stuk glas, dat als een lens geslepen is, d.w.z. aan beide zijden convex (bol), het resultaat van omkering van het beeld verkregen. Glas is evenwel levenloos en de breking van de lichtstralen is dus anders dan in het orgaan van het oog. Want dit is vol geestelijk en materieel leven, waarbij de ziel daar met het proces van het zien op een heel andere manier te werk gaat dan de wetenschap der optica vermoedt. Hoe zou het hele proces van het zien ook slechts tot de wiskundige lijnen van een cirkel beperkt kunnen zijn, terwijl toch zeker ook het oog van een paard of een geit, waarvan de pupil zoals bekend een langwerpige vierhoek vormt, een juist beeld oproept! Of hoe heel anders van karakter is bijvoorbeeld het oog van een vlieg! Deze bezit een paar ogen, dat bijna een zevende deel van haar hele wezen uitmaakt. Ieder oog als zodanig bestaat weer uit verscheidene duizenden kleinere ogen, die - als de cellen van een bijenkorf tegen elkaar aan gelegd en elk kegelvormig toegespitst - allemaal in één gemeenschappelijk punt samenkomen (facetvorm; vgl. het stralende vermogen van een diamant - uitg.). Daardoor vormen ze een onbeschrijfelijk sterke microscoop, waarmee de vlieg zelfs atomistisch kleine diertjes kan waarnemen.

Zelfs het materieel beschouwen van alle delen van het menselijke oog is niet in staat de doelmatigheid van de inrichting ervan te onderzoeken. Bij de meeste ontdekkingen hebben de mensen steeds uit het levenloze conclusies over het levende getrokken en zodoende veel wetenschappelijke dwalingen verspreid, waardoor er steeds weer onverklaarbare tegenstrijdigheden tevoorschijn komen. Zo ook bij het ontleden van lijken als middel om het dierlijke en menselijke lichaam te bestuderen: de klok is stil blijven staan en de levende aandrijfkracht is verdwenen! Bij de mens maakt met de lichamelijke dood het levensbeginsel van de ziel zich los van het materiële lichaam, dat samen met de twee grote levensfactoren van de schepping - magnetisme en elektriciteit - als enige in staat is ieder natuurlijk leven in stand te houden. Zo kan bij het ontleden van een lijk in het gunstigste geval die verstoring als gevolg vastgesteld worden, die door de onregelmatigheid van het in- en uitstromen van deze twee hoofdelementen bewerkstelligd is (ontaardingen van organen, ziekte - uitg.). Maar de eigenlijke levensfactor is verdwenen en daarmee iedere mogelijkheid om de grondslag van het leven en het ‘waarom’ ervan te ontraadselen.

Zo liggen er ook in het gezichtsorgaan van de mens diepe geheimen verborgen. Als hij met zijn oog, deze kleine zon in zijn lichaam, naar de sterrenhemel kijkt, wordt zijn oog zelf tot een klein universum, waarin miljarden zonnen zich met hun afbeeldingen weerspiegelen. Het oog van de mens draagt dus een oneindige schepping in zich. En het stralen en weerkaatsen van talloze zonnen in het aan de zon verwante oog roept in de ziel een vermoeden op van het wonder, hoe het grootste zichzelf in het kleinste terugvindt en het herkent als wat het in zichzelf in wezen is.

 

(Nawoord: Uit de omstandigheid, dat het oog door de ziel een substantiële verbinding heeft met alle overige lichamelijke organen, volgt ook de juistheid van een goed begrepen oogdiagnostiek. Want in de iris van het oog weerspiegelen zich in zeer subtiele vorm velerlei functionele stoornissen van het hele lichaam, en het onderzoeken van de tekenen daarvan vormt de grondslag van de genoemde tak van geneeskunde - uitg.)

 

 

Het psychische effect van narcose

 

Met dit thema houdt zich een hoofdstuk van LorbersHimmelsgaben’ deel II bezig. Omdat het echter voor het begrijpen daarvan noodzakelijk is het begrip ‘zenuwgeest’ - het eigenlijke levensfluïdum van het lichaam - op te helderen, worden de hier volgende uiteenzettingen over het wezen van de narcose voorafgegaan door enkele paragrafen over voedingsprocessen (ontleend aan het Grote Johannes Evangelie deel X) - uitg.

 

Alles wat door de maag tot voeding van het lichaam wordt opgenomen, is niet zo dood als het schijnt te zijn. Want elk voedsel bestaat uit drie delen: een grof-materieel, een etherisch en een substantieel deel. Het materiële deel van de spijs is dat, wat zichtbaar en voelbaar is en dat zich in mond en neus door de smaak en geur ervan aan de zintuigen meedeelt. Als spijs en drank in de maag komen, worden ze daar in zekere zin voor de tweede keer gekookt. Daarbij ontwikkelen zich twee hoofdbestanddelen, waarvan het stoffelijk grovere deel als voeding van het lichaam, de ledematen, ingewanden en spieren via het bloed overal heen geleid wordt, waar de lichaamscellen versterking nodig hebben.

Het stoffelijk fijnere bestanddeel van het voedsel wordt pas afgescheiden in de maag, die in twaalf compartimenten is verdeeld (waarschijnlijk is hier de twaalfvingerige darm met de buikspeekselklier bedoeld - uitg.). Hier wordt door middel van een speciaal gistingsproces de etherische stof van het ingenomen voedsel uit de stoffelijke omhulsels van de cellen afgezonderd en dient om de zenuwen tot leven te brengen, om welke reden men deze stof de ‘zenuwgeest’ kan noemen.

Het uiterst fijne etherische echter, dat de eigenlijke substantie van iedere materie vormt, wordt (na het gistingsproces) door de milt langs speciale weg naar het hart geleid en gaat van daaruit volledig gezuiverd over in de ziel van de mens. Ook de ziel trekt dus uit ieder opgenomen voedsel het aan haar verwante naar zich toe en wordt daardoor gesterkt in al haar afzonderlijke delen, die nauwkeurig lijken op het stoffelijke lichaam (vandaar de invloed van de eetgewoonten op de zielenkwaliteiten van de mens! - uitg.).

Als de spijzen eenmaal het belangrijke aan het lichaam, de zenuwen de ziel hebben afgegeven, wordt dat, wat er van de leven brengende materie eigenlijk onzuiver is, via de twee natuurlijke uitgangen uit het lichaam verwijderd. Als iemand echter een zwelger is geworden en onmatig voedsel gebruikt, zowel spijzen als dranken, dan kan hetgeen opgenomen is niet meer in een behoorlijk verteringsproces verwerkt en afgezonderd worden. Daardoor gaan er nog veel niet verwijderde leven brengende delen voor lichaam, zenuwen en ziel over in de darmen en anderzijds via lever, milt en nieren in de urineblaas, waar ze nogmaals nagistingen veroorzaken, waaruit zich langzamerhand allerlei ziekten voor het lichaam en de ziel ontwikkelen. Door de vele lekkernijen, waar de mensen tegenwoordig hun magen mee vullen, neemt een groot aantal van zulke ongegiste substanties (op een andere plaats ‘natuurgeesten’ genoemd, omdat al het substantiële van de voeding geestelijk is - uitg.) dikwijls het hele lichaam van de mens in bezit. Deze raken dan constant met elkaar in een gevecht, dat de mens alleen maar kan tot bedaren kan brengen door tot bekende geneeskruiden en -wortels zijn toevlucht te nemen en met behulp daarvan de neiging van de zielesubstantie tot innerlijke revolutie tempert. Maar zo’n gezondheid is nooit van lange duur, en alleen wanneer de mens het zoals vroeger bij eenvoudige en matige lichamelijke voeding zou houden zou hij weer tot op hoge leeftijd gezond blijven, zoals dat in de oertijden het geval was…

 

Tot zover deze wenken voor genezing en dieet, die ook dienstig zijn voor een op geregelde wijze scheppen van de genoemde zenuwgeest. Dit etherische fluïdum, dat de verbinding legt tussen lichaam en ziel, speelt ook bij het proces van de narcose een beslissende rol, waarover in ‘Himmelsgaben’ II als volg bericht wordt:

 

Iedere ether - die een spirituele, specifieke vloeistof met een zeer zuivere fijnheid is (chemisch: anhydriden van alcoholen, destillaat-producten - uitg.) - werkt verdovend op de zenuwgeest. Evenzo wijn, bier, most en soortgelijke vloeistoffen, omdat hierbij de zielespecifica al vrijer en ongebondener zijn dan in het water en andere ongegiste vloeistoffen. In zuivere ether zijn ze al bijna helemaal vrij en kunnen ze alleen in een goed afgesloten vat vastgehouden worden.

Komt zo’n ether door inademing in verbinding met het lichamelijke organisme, waar de zenuwgeest in heerst, dan wordt hij door het organisme, dat eraan verwant is, gretig opgezogen en gebruikt om de inwendige zenuwkamers te verzadigen. Als deze kamers op zo’n manier onvoorbereid en plotseling verrijkt worden, raken ze door die verzadiging als een ballon opgeblazen en zijn ze in die toestand tot geen enkele reactie meer in staat, noch als gevoel bij uitwendige verwondingen, noch bij een inwendig aangrijpen door de zenuwgeest (het anesthesiebeginsel van de narcose! - uitg.).

Dat daardoor echter ook de zenuwgeest zelf inactief wordt voor het lichaam is begrijpelijk, aangezien hij vanwege de oververzadiging van de zenuwkamers op dat moment de verbinding daarmee verbroken heeft. Daardoor wordt op haar beurt de ziel vrij, omdat zij de zenuwgeest in die toestand van overvulde zenuwkamers niet aan zich kan binden. Als de ziel echter (tijdelijk) van het lichaam bevrijd is, bevindt ze zich gedurende de tijd van deze korte zenuwverdoving qua bewustzijn in die sfeer van de geestenwereld, die met haar hart of gemoed overeenstemt. In de verdovingstoestand van de narcose verkeert de ziel dus in precies die innerlijke graad van schouwen, die bij haar eigen goede of slechte gesteldheid past.

Maar omdat de ziel en de zenuwgeest hier evenals bij een natuurlijke slaap nog volledig verbonden zijn (alleen de ziel en de zenuwkamers zijn gescheiden! -uitg.), is de ziel in staat de vormen die zij waarneemt over te dragen op de zenuwgeest, die nog steeds met haar verbonden is. Zo kan zij zich datgene, wat ze in de geestelijke zielenwereld heeft gezien, heel goed herinneren, terwijl ze echter niet waarneemt wat er intussen met haar lichaam gebeurd is. Van een zuiver somnambule toestand (tegenwoordig in parapsychologische termen ‘trance’ genoemd - uitg.) alsook van een diep, natuurlijk droomleven draagt de ziel geen herinnering mee naar de natuurlijke (waakbewuste) toestand, omdat zij dan gewoonlijk geen verbinding heeft met de zenuwgeest. Deze blijft namelijk nauw verbonden met de zenuwen, die, omdat ze anders geen verzadiging zouden krijgen en verzwakt zouden raken, zonder zenuwgeest spoedig zouden afsterven en oplossen, wat dan tevens de dood van het lichaam zou betekenen.

Bij de ethernarcose is de ether echter het substituut (de vervanging) van de zenuwgeest, evenals bij de natuurlijke slaap de maagether uit het voedsel deze functie overneemt. Hierbij kan de zenuwgeest zich zonder gevaar voor een gebrek aan verzadiging vrij maken van de zenuwkamers. Omdat hij daarbij alleen de ziel volledig ten dienste staat, resulteert daaruit de herinnering van de ziel aan datgene, wat ze in de sferen van de geestenwereld heeft gezien (Opmerking: deze herinnering heeft betrekking op het opnemen van waargenomen dingen in de hersenen van de ziel, waarbij deze indrukken veel sporadischer op de fysieke hersenen worden overgedragen en er daarmee een dagbewuste herinnering aan het droomleven ontstaat. - uitg.).

Daarin ligt - heel gemakkelijk te begrijpen - het fundamentele verschil tussen deze toestand van etherverdoving en de zogeheten ‘magnetische slaap’ (trance c.q. hypnose - uitg.), waarin de ziel naar haar lichaam kan kijken, omdat de zenuwgeest daar nog mee verbonden is, terwijl ze bij de narcose daarentegen allebei geen verbinding met het lichaam hebben.

Af en toe treden er bij sommige mensen achteraf bepaalde effecten van de narcose op in de vorm van convulsieve toestanden. Dat is een bepaalde ‘vluchtneiging’ van de ziel uit haar materiële kluisters, en deze behoefte is juist door de toestand van narcose in haar geplant (is dit het wekken van een sluimerende mediamieke gevoeligheid en vermogen tot trance? - uitg.). Tegen deze kwaal zijn gebed en vasten de meest effectieve geneesmiddelen.

 

 

Natuurlijke en geestelijke geneesmethoden

 

Het afsluitende gedeelte van dit boekje wordt gevormd door een doorgeving, door G. Mayerhofers op 8 juni 1873 ontvangen, waarin in het kort het wezen van de gebruikelijke geneesmethoden wordt behandeld, van de officiële schoolse geneeskunde via de natuurgeneeswijzen tot die genezende krachten, waarvan de wortels in de goddelijk-geestelijke kern van de mens zelf liggen. Hier bevinden zich aanwijzingen voor een komende vergeestelijking van de geneeskunde, die de totaliteit van de mens, namelijk zijn drieëenheid van lichaam, ziel en geest, in haar werkzaamheid zal betrekken. - uitg.

 

Alles wat bestaat heeft de drang om te bestaan, te veranderen, op te lossen en zich te vergeestelijken. Aan ieder ding is in zijn organisatie zoveel levenskracht gegeven, dat de vernietigende invloeden van de uiterlijke wereld niet al te snel hun doel kunnen bereiken, maar dat het proces van verandering en oplossing zich alleen volgens bepaalde wetten van ontwikkeling en veroudering moet voltrekken. Daarom wordt een periode van stoornis of ziekte van ieder ding en schepsel steeds door nieuw toegevoegde levenskracht in evenwicht gebracht, tot het in de grote keten van al het geschapene zijn doel heeft vervuld. Het bespoedigen van dit proces door kunstmatige overtredingen van de aangeboren wet der natuur veroorzaakt de eigenlijke ziekte, die het zichtbare teken is van de minachting van de algemene natuurlijke orde.

De mens, als laatste schakel van de schepping op aarde, de weliswaar met een vrije wil begiftigd is maar de drang van zijn materiële hartstochten voelt, heeft in dit opzicht de grootste invloed. Niet alleen door zijn verkeerde leefwijze, maar ook door verwoesting van het oppervlak van de aarde, door het openen van haar inwendige krachten en dergelijke, zodat zij haar elementaire karakter moet veranderen. Doordat dat weer op de bewoners van de aarde terugwerkt, wordt hun veranderingsproces steeds geweldiger voortgedreven, wat overduidelijk bewezen wordt door de zichtbaar optredende ziekten bij planten, dieren en mensen. Om deze verstoringen weer in evenwicht te brengen hebben de mensen zich sinds de vroegste tijden ingespannen om genezende middelen en wegen om weer gezond te worden te vinden.

De mensheid van de oudste tijden leefde in harmonie met de natuur, en hun eigen organisme was aan geen andere verstoring onderworpen dan alleen de wetmatige, die als gevolg van de onbruikbaarheid van de organen tenslotte de lichamelijke dood teweeg bracht, terwijl tot op hoge leeftijd alle andere schadelijke invloeden door een dagelijkse aanvulling van levenskracht weer in evenwicht werden gebracht. Hoe verder de mensen echter van de oerwetten afweken, des te minder hielpen hun de eenvoudige, natuurlijke middelen om hun gezondheid te herstellen; ze moesten met steeds meer inspanning zoeken, omdat de eenvoudig werkende middelen niet meer voldoende waren. Zo zakten de mensen weg, verkortten hun leven en vergrootten door eigen schuld hun lijden. Daarmee werd langzamerhand datgene, wat in vroeger tijd ieder met de natuur verbonden mens uit zichzelf wist, nu tot wetenschap van enkelingen, die zich geheel aan de geneeskunde wijdden.

 

De eerste en gemakkelijkste geneesmethode houdt in, uit de voedingsmiddelen datgene te zoeken, wat ziekten geneest. En omdat de mensen meestal door het onmatig gebruik van spijzen en dranken ziek werden, zocht men de overeenkomstige geneesmiddelen dus ook op het gebied van de voeding. Zo ontstond de ‘geneeskunde van de materie’, tegenwoordig ‘allopathie’ genoemd. Het materiële maakt de mens ziek, het materiële moest hen weer gezond maken. Doordat de mensen zelf materieel waren geworden, correspondeerde in die toestand deze geneesmethode het best met het organisme van het grofstoffelijke lichaam, waarbij over het algemeen door het juiste inzicht in het wezen van afzonderlijke kruiden enz. de materie van het lichaam weer net zolang hersteld werd, tot de mensen zich materieel opnieuw ruïneerden. Zo is ook tegenwoordig deze geneesmethode het meest verbreid, en het is de methode, die artsen en patiënten voor het moment(!) het gemakkelijkst helpt.

Hoe meer de mensheid echter in het materiële wegzakte en hoe gecompliceerder hun vroeger zo eenvoudige leefwijze werd, des te minder waren de genoemde geneesmiddelen in staat een door wanorde ontredderd organisme weer op te richten. Daarom greep men naar vergiften, die nu moesten vervangen wat de zachte, balsemachtige kruiden als milde, onschuldige middelen niet meer voor elkaar konden krijgen. Als er nu bij de allopathische behandeling zoveel mensen sterven, en als er door het genezen van één ziekte tien andere in het lichaam van de lijdende worden gebracht - ziekten, de mettertijd weer naar voren moeten komen - is het natuurlijk, dat de levensduur van het menselijke geslacht steeds verder afneemt en de nakomelingen van verzwakte ouders steeds zieker worden.

 

Midden in dit materiële verval zijn er mannen opgestaan, die een andere geneesmethode ontdekten, die niet op het lichamelijke organisme, maar op dat van de ziel inwerkt. Door een hogere potentie, de zielenkracht, moet het evenwicht in het organisme van het materiële lichaam weer hersteld worden. Deze ‘zielengeneeskunde’ werd bekend en verbreid onder de naam ‘homeopathie’. Hierbij werkt de ziel tot haar genezing juist met dezelfde middelen in een zeer lage dosis, die in een grote dosis de ziekte veroorzaakten. Waardoor komt dit effect? Omdat in Gods natuur niets op zichzelf schadelijk is, maar de oorzaak van het nuttig of schadelijk werken alleen ligt in de manier waarop het wordt gegeven. Bij de geneesmiddelen van de homeopathie werkt niet het grofstoffelijke, maar alleen het geestelijke van de materie. Dit heeft veel verwantschap met die stoffen, waaruit de ziel van de mens en ook van het dier is samengesteld. En als er bij ziekten de een of andere stof ontbreekt, wordt homeopathisch (dus substantieel; vgl. de voedingsleer - uitg.) datgene, wat de ziel ontbreekt, weer aangevuld, en door de kracht daarvan wordt ook de wanorde van het lichaam opgeheven. Als de materie-genezers (de allopathen) er ook maar enigszins aandacht voor hadden, zouden ze uit de werking van bepaalde homeopathische middelen gemakkelijk datgene kunnen ontdekken, wat bij hun grofstoffelijke behandelwijze voor het menselijke organisme niet genezend, maar schadelijk is! Door de homeopathie krijgt de ziel haar kracht terug. Ze vult het ontbrekende aan en werkt daar op zielenniveau, waar de allopaath zijn doel materieel tracht te bereiken.

 

De ‘zonnegeneeskunde’, ook heliopathie genoemd, staat het dichtst bij de homeopathie. De zonnekuur is een manier om de verstoorde verhoudingen van het menselijke organisme door middel van zonlicht weer te herstellen, hetzij in materieel gebonden vorm of door de directe inwerking van licht op de lijder (vgl. het geschrift van Lorber: ‘Die Heilkraft des Sonnenlichts’ - uitg.). De zon is de drager, haar licht de instandhouder van al het leven. Zonder zonlicht en zonnewarmte zou noch de aarde noch een andere rond onze centraalzon cirkelende planeet bestaan. Als instandhouder van het hele stelsel moet ze dus ook alles bezitten wat voor het verdere bestaan daarvan nodig is. En omdat in stand houden hetzelfde betekent als de wetmatige orde in het geheel, moet de zon tevens  de evenwichtbrenger voor misstanden zijn, omdat alle aan haar ondergeschikte hemellichamen met al hun schepselen alleen binnen Gods orde als hoogste wet kunnen voortbestaan. De zon heeft dus de kracht en het vermogen om alle stoornissen in evenwicht te brengen en bij een gebrek het ontbrekende aan te vullen.

Daarom is de zonnekuur een van de eenvoudigste en meest effectieve methoden, omdat ze evenals de homeopathie met eenvoudige, geestelijke scheppingselementen aan de ziel teruggeeft, wat ze door dwalingen is kwijtgeraakt. De duizenden allopathische middelen zijn in de homeopathie (qua aantal en qua hoeveelheid stof) aanzienlijk gereduceerd. De heliopathie vereenvoudigt ze nog verder tot veel minder middelen, wat weer een bewijs is, dat het grote kosmische stelsel op slechts enkele belangrijke grondwetten berust. Hoe meer de mens weer geestelijk wordt en weer het rijk nadert, waar hij qua wezen van is uitgegaan, des te minder middelen heeft hij nodig om zijn verstoorde organisme weer zodanig te herstellen, dat zijn ziel in een gezond lichaam steeds verder omhoog kan klimmen tot lof en dank voor haar Schepper.

 

Naast de zonnegeneeskunde komt qua betekenis de watergeneeskunde of hydropathie. Zoals de zonnekuur met licht werkt, zo wil de geneesmethode van de waterkuur met verdicht licht of verdichte atmosfeer genezend op het zieke lichaam inwerken, en wel hoofdzakelijk via het oppervlak van het lichaam op de inwendige organisatie ervan. Wat de zonnekuur met kosmische ether ofwel zonlicht presteert, bewerkstelligt de waterkuur met de elementen van de aardeziel. Want deze - als moeder van al het geschapene op aarde - bezit in het water nog altijd dezelfde scheppings- en baringskracht als vroeger, toen uit de schoot van het water al het vasteland voortkwam, dat tot op de dag van vandaag door deze moeder in stand gehouden en gevoed wordt.

Mensen zijn kinderen van de aarde, en daarom heeft de aarde en alles, wat zich daarop bevindt en wat haar omgeeft, een materiële invloed op het aardse bestaan. Ze kan ook op de mens inwerken, vandaar de macht van water over alle organen va het lichaam. Aangezien zelfs het menselijk lichaam voor driekwart tot het water behoort, heeft het geestelijk scheppende van dit element via de huid een machtige invloed op de inwendige organisatie. Het brengt inwendig én uitwendig tot leven, en de invloed van water is geschikt om het kleed van de ziel in haar aardse bestaan gezond te houden. Terwijl bij de zonnegeneeskuur de stoffen reeds tot weinig hulpmiddelen samengebracht zijn, is er bij de waterkuur slechts één, dat in veel gevallen bijzonder heilzaam is (geneeskrachtige baden, thermen), maar zelfs in het algemeen niet over het hoofd gezien moet worden. -

De meer of minder goede uitwerkingen en de tijdsduur, waarbinnen één van de tot nu toe beschreven geneesmethoden een kwaal kan bestrijden, evenals de naweeën van een ziekte, zijn de enige kenmerken die bepalen aan welke methode boven de andere de voorkeur gegeven dient te worden. Tegelijkertijd geeft de mens echter - door zijn keuze voor een geneeswijze op grond van zijn eigen overtuiging - het bewijs, of hij meer naar de materie dan naar de geest neigt.

 

Er zijn echter nog fijnere, hoger staande geneesmethoden tot aan die geestelijke, waarbij alles gezamenlijk alle voorwaarden vervult - methoden die nooit schade kunnen brengen, maar altijd alleen goed doen. Zo’n hogere soort genezing is de magnetische behandeling, ook bekend als ‘animaal’ of ‘lichamelijk magnetisme’.

Ieder ding heeft een bepaald gebied, waarbinnen het zijn kracht ook aan andere kan uitdrukken, en dat is zijn eigen ‘dampkring’, de hem omgevende atmosfeer (de stralingskracht van zijn aura, bij Lorber de ‘uiterlijke levenssfeer’ genoemd - uitg.). Door middel van deze eigen atmosfeer sluit ieder ding zichzelf af, maar is het tegelijkertijd toch met alle andere dingen verbonden. Deze atmosfeer is de kracht, die op andere levende wezens of ook levenloze dingen haar invloed uitoefent. Bij anorganische dingen gebeurt dit onwillekeurig, bij organische wezens echter min of meer met de wil, die deze invloed bewust kan versterken of verzwakken.

Ook ieder mens heeft deze levensatmosfeer (aura).Daardoor staat hij in verbinding met zijn medemensen en met de hem omringende wereld; dat deze atmosfeer als geneesmiddel gebruikt kan worden, was in de oude tijden al bekend. En velen hebben die kracht gebruikt of misbruikt, zonder eigenlijk te weten wat ze daarmee deden en wat ze daar bewust mee zouden kunnen presteren. Met de naam ‘animaal’ of ‘lichamelijk’ magnetisme wordt de handelwijze aangeduid, waarbij men door wilskracht zijn eigen levensatmosfeer naar believen meer of minder in andere laat binnenstromen, heilzaam of onheil brengend. Bij deze geneesmethode zijn reeds de fijnste, onweegbare stoffen van de kosmische schepping begonnen hun invloed merkbaar te maken - de invloed waardoor alles leeft en actief is en waaraan niets zich kan onttrekken. Het is reeds een geestelijke inwerking van fijnmateriële stoffen, die door de een aan naar de ander - die er gebrek aan heeft - toe gebracht worden. En toch is het niet het laatste middel, waarmee genezing en herstel van de gezondheid bewerkstelligd kunnen worden.

Want op dit animale magnetisme volgt direct een nog fijner en effectiever ‘zielenmagnetisme’. Dit is de macht van de ziel om op de zielen van anderen in te werken, om ze in stemmingen en toestanden te brengen, waarin deze dan zelf tot arts en genezer van haar eigen ziekte kan worden. Bij deze geneeswijze is al geen lichamelijk-materiële invloed meer aanwezig. Hier moet het hoogste en meest geestelijke, dat de ziel bezit - namelijk haar innerlijke Godsvonk - als kracht optreden en de ziel van de lijder de macht geven om de banden los te maken die haar aan het lichaam binden. Het zielenmagnetisme moet bij het zieke zielenorganisme het geestelijke oog openen, opdat de ziel zelf de schade ziet, die haar genezing nadelig beïnvloedt. Daardoor moet ze haar eigen heiland worden, terwijl tot nu toe alleen anderen haar beschadigingen moesten genezen.

Bij deze geneesmethode zijn de beperkingen verdwenen, die de mens aan zijn ik, zijn aardkorst en de producten daarvan binden. Tijd en ruimte verenigen zich dan in het begrip ‘eeuwigheid’, de ziel herkent haar geest, haar lichaam, haar verbinding met de geestelijke werelden en haar positie ten opzichte van de enige, eeuwige Schepper van de kosmos en liefhebbende Vader. Het is niet mogelijk voor mensen om deze positie gemakkelijk bereiken, omdat daarvoor reeds een hogere graad van vergeestelijking vereist is. Eerst moet men zelf een edel wezen zijn, voordat men aanspraak wil maken op het gebruiken van die krachten, die ook in anderen het hoogste moeten opwekken. Maar evenals het voor een genezer niet goed mogelijk is dat te bereiken, is het evenmin mogelijk om daar genezend in te grijpen, waar in een ziel geen edele impuls gewekt kan worden.

Genezen is gemakkelijk, wanneer het standpunt bereikt is, dat alle elementen van de natuur iemand ter beschikking staan. Deze geestelijke wedergeboorte is evenwel niet gemakkelijk te bereiken, vandaar de grote zeldzaamheid aan zulke grote genezers. Maar waar die geboorte heeft plaatsgevonden, opent zich ook het hoogste, het goddelijke magnetisme. Hier heerst de kracht van God door de handen van de magnetiseur, hier kan en zal met één woord en één gedachte genezing gebracht worden, wanneer de magnetiseur daar met een zuiver hart en onzelfzuchtige bedoelingen om vraagt - en wanneer het in het plan van God besloten ligt om de ziekte van een bepaald mens werkelijk te genezen. Voor deze laatste, enig grote geneesmethode is veel meer nodig dan sommigen geloven, die door middel van goddelijk magnetisme willen genezen. Hoe meer macht er aan een mens gegeven is over de elementen van de ziel en de natuur en hoe meer hij de geestelijke dingen van de wereldse weet te onderscheiden, des te moeilijker wordt zijn positie in de aardse wereld. Hoe groter de verzoekingen, des te grotere zelfverloochening is er nodig om te werken in de omstandigheden, waarin hij door God geplaatst wordt.

 

Zeven geneesmethoden: allopathie, homeopathie, heliopathie, hydropathie, lichamelijk, zielen - en goddelijk magnetisme - het zijn treden naar het hoogste inzicht. Zo klimt de wetenschap op, zo klimt de mensheid als geheel en ook het individu op van de materie naar het zielenbewustzijn, van het zielenbewustzijn naar het geestelijke tot aan het uiteindelijke doel, de vereniging met het goddelijke. Dienovereenkomstig nemen ook de vermogens en de krachten in de mens toe. Zodra de ziel vergeestelijkt is, breiden haar eigenschappen zich uit, en dan kunnen ze dingen tot stand brengen die als ‘wonderen’ de gewone mens verbaasd zal doen staan. Wie echter vertrouwd is met de geestelijke wetten van de kosmische schepping, zal begrijpen dat het goddelijke Willende Woord: ‘Er zij!’ als kracht in het hart van ieder mens is gelegd - evenwel nog in gebonden toestand. Om zich van deze kracht bewust te worden is echter een grote reiniging van de ziel nodig, opdat de goddelijke geest, wanneer hij zich met de mens verenigt, als macht over al het kwade en zieke onweerstaanbaar door zo’n heilbrenger kan werken.

 

 

Aanhangsel

 

Verwijzingen naar de zonnekuur

 

De in het vorige hoofdstuk genoemde geneeswijze van de heliopathie wordt diepgaand besproken in de door Jakob Lorber ontvangen geestelijke handleiding ‘Die Heilkraft des Sonnenlichts’. Dit kleine geschrift werd in 1955 door het Lorber-verlag in Bietigheim opnieuw uitgegeven. Weliswaar speelt de algemene bestraling door de zon tegenwoordig in de schoolse geneeskunde en de natuurgeneeskunde een belangrijke rol, maar de specifieke homeopathische werking van de beschreven zonnepreparaten en de goedkope vervaardiging ervan is in brede kringen onbekend en behoort zeer ten onrechte nog niet tot het ervaringsbezit van de officiële wetenschap - uitg.

 

Uit de inleiding bij het genoemde geschrift worden hier enkele uittreksel weergegeven:

…De materiële stoffen van de hierna volgende zonnegeneesmethode hebben op zichzelf geen andere werking dan alleen om onder de eerder beschreven omstandigheden de zonnestralen naar zich toe te trekken en ze vast te houden. Als zulke materiële middelen aan dat doel beantwoord hebben en in geval van ziekten - met inachtneming van het aangegeven dieet en met het juiste vertrouwen (genezende componenten van de ziel! - uitg) - gebruikt worden, zullen ze hun genezende werking niet missen.

Reeds in de oudste tijden gebruikten de mensen, als ze enig onbehagen in hun lichaam merkten, het licht en de warmte van de zon als het enige geneesmiddel om hun gezondheid te herstellen. Ze legden hun zieken in de zon en ontblootten geheel die lichaamsdelen, waarin de zieke zwakheid of ziekte voelde - en dan ging het in korte tijd beter met hem. Daarin ligt een diepe waarheid verborgen. Want het licht van de zon brengt zuivere geesten met zich mee (het substantiële van de ether! - uitg.). Deze hebben een zeer sterke verwantschap met de overeenkomstige delen van de mensenziel. Als aan de ziel nu door de inwerking van zulke lichtgeesten versterking wordt toegevoerd, komt de aldus gesterkte ziel gemakkelijk en snel van een in haar lichaam ontstane zwakte of ziekte af, omdat de gezondheid van het lichaam enkel en alleen afhangt van een voldoende krachtige ziel.

Wanneer ergens oorspronkelijk een zwakte in de substantiële delen van de ziel optreedt en de ziel zelf niet op een geordende manier voor versterking kan zorgen, wendt ze zich naar haar eigen zenuwgeest (vgl. het hoofdstuk over narcose - uitg.) en haalt daaruit hetgeen haar ontbreekt. In plaats daarvan ontstaat er dan in de zenuwen - evenals in ontladen elektrische batterijen - noodzakelijkerwijze een gebrek aan dat levensfluïdum, dat als enige de juiste spanning handhaaft. De zenuwen, die hierdoor in zekere zin honger hebben gekregen, zuigen dan een nog te weinig zuivere voeding uit het bloed. Als dat gebeurt, ontstaat daaruit een onnatuurlijk levensproces in de natuur van het vlees, waaruit alle mogelijke ziekten kunnen voortkomen, al naargelang de manier waarop deze met het zwak geworden deel van de ziel overeenstemmen.

Omdat in de zuiverder geesten van het zonlicht al die substantiële zieledeeltjes aanwezig zijn, waaruit de ziel is samengesteld, is het gemakkelijk voor de ziel om van die geesten het versterkende te nemen, wat zij is kwijtgeraakt. Daarmee kan ze nu in haar zenuwgeest - en hierdoor in de zenuwen - alsook in het bloed ook weer de vroegere orde als de juiste, natuurlijke levensspanning herstellen.

Om deze reden dient ook in velerlei opzicht verreweg de voorkeur gegeven te worden aan een juiste homeopathische handelwijze boven een allopathische. Want door de homeopathie wordt direct het geestelijke aangevoerd, dat aan de ziel verwant is, en wordt de ziel, wanneer ze door deze fijnstoffelijke elementen iets wat haar ontbreekt weer van buitenaf heeft opgenomen, door haar versterking zelf de arts van haar lichaam. Bij de allopathische aanpak (de geneesmethode met grofstoffelijke medicamenten - uitg.) wordt het lichaam echter gedwongen eerst de arts van zijn ziel te worden. Deze kan daarna pas het herstel van het lichaam inleiden door erop terug te werken, wat toch zeker de meest ongeschikte weg is om weer een volledige gezondheid te bereiken.

 

Er moet echter goed in de gaten gehouden worden, dat er twee soorten homeopathie zijn. Ten eerste een specifieke, die noodzakelijkerwijze onzeker is in haar resultaten, omdat een nog zo bekwame arts niet altijd met zekerheid kan zien waar en welke delen in de ziel verzwakt zijn (grondlegger van deze moderne homeopathie was Samuel Hahnemann - uitg.). Zo’n genezer kan dan ook niet met zekerheid het juiste zielspecificum toepassen, want ondanks alle bekwaamheid van het verstand is hem dat helemaal niet of alleen met heel veel moeite mogelijk. Een in de geest wedergeboren arts kan dat natuurlijk wel (bijvoorbeeld Paracelsus - uitg.)!

 

Op deze reden dient men aan de tweede soort homeopathie, die men ter onderscheiding van de specifieke de ‘algemene’ kan noemen, de meeste aandacht te wijden, omdat met deze laatste soort geen enkele arts - met inachtneming van de nodige omzichtigheid - kan falen. En deze homeopathie is hetgeen aan Lorber in 1851 door het dictaat van het innerlijke Woord bekend werd gemaakt.

 Eén manier om de zonnestralen voor genezingsdoeleinden te gebruiken werd al genoemd, namelijk het rechtstreeks bestralen van zieke lichaamsdelen. Deze manier zou voldoende zijn, als de mensen van tegenwoordig die leefwijze in acht zouden nemen, die door de vroegere mensen nauwkeurig gehandhaafd werd. Echter voor de huidige leefwijze - waarbij aan de ziel door op allerhande manieren bewerkt voedsel eerder levensbelangrijke delen onttrokken in plaats van gegeven worden en zelfs datgene, wat er gegeven wordt,  doorgaans slecht is - zou de manier waarop de ouden zonlicht gebruikten te zwak zijn om de gewenste resultaten te verkrijgen. Om deze reden volgen er verscheidene manieren om zonlichtstoffen te bereiden en te gebruiken, waarbij ook het daartoe vereiste dieet wordt meegedeeld. Als dit bij het gebruiken van de zonlicht-geneesmiddelen heel nauwkeurig in acht wordt genomen, kan daarmee iedere ziekte, van welke aard ook en hoe die ook heet, met zekerheid genezen worden.

 

Dat de zonlichtstof zich met verschillende soorten materie verbindt, wordt overduidelijk bewezen in alle plantaardige vegetatie. Met name bloemen en vruchten zijn het werk van de actieve lichtgeesten in de zonnestraal. Wie bekende geneeskruiden gebruikt, zal daarvan steeds een heilzame werking bespeuren. Maar geen enkel kruid is van dien aard, dat het de gezondheid bevorderende lichtstof uit de zonnestralen in het algemeen kan opnemen. Iedere plant neemt alleen op wat met haar wezen overeenstemt en kan verder ook niets opnemen, aangezien de structuur ervan voor deze of gene zonnespecifica is ingericht (vandaar het verschil in kleur, gedaante, geur enzovoort - uitg.)

 

Als een arts bij een zieke ziel precies zou kunnen onderzoeken welke levensdelen zwak of gebrekkig zijn geworden, en als hij daarbij ieder kruidje zou kennen, dat deze ontbrekende specifieke delen bevat, zou hij tamelijk gemakkelijk een ziek mens zijn volledige gezondheid weer terug kunnen geven. Maar aangezien dat diepere inzicht in de mens vrijwel geheel onbekend is, blijft het vak van genezer meer raden dan weten. Hier (bij de zonnekuur) gaat het echter niet om het toepassen van oude ervaringen of nieuwe proeven, maar in zekere zin om een ‘arcanum’ (een verborgen, universeel middel - uitg.), dat de zieke mensheid, zolang de lichamelijke gesteldheid het toelaat, evenzeer weer opnieuw tot leven kan brengen als het steeds sterker wordende licht van het voorjaar planten en dieren opnieuw tot leven brengt.

Voor een eeuwig leven op aarde van het lichaam verbonden met de ziel, zoals sommige ‘wonderartsen’ zich dat dromen, bestaat er zeer zeker geen arcanum. Maar voor zover het vanuit de goddelijke orde aan de mens gegeven is om een lichamelijk gezond leven te leiden, kan hij bij een juist dieet en een juist gebruik van het zonne-arcanum een zo hoog en onbezwaard mogelijke ouderdom bereiken.

 

 

Een geestelijk nawoord

 

In het evangelie van Johannes staat geschreven, dat alle dingen door het Woord gemaakt zijn - het Woord, dat bij en in God was en alle scheppingsgedachten in zich draagt. Bij het naar buiten treden in de schepping is het Woord de universele vormgever en de levensadem van al het geschapene (in de oertaal is ‘ma’ = de vorm, begrenzing en ‘genetos’ = de voortbrenger). En zo ontving Jakob Lorber als afsluiting van zijn werk ‘Aarde en maan’ door het innerlijke Woord het volgende dictaat:

‘… Het magnetisme of liever het magnetische fluïdum is niets anders dan Mijn eigen wil, die Mijn gedachten voortdurend in stand houdt en leidt; want hij leidt de hele schepping en houdt van ieder voor jullie zichtbaar wezen de vorm en zijn met de orde overeenkomende activiteit in stand. Ook jullie zelf zijn wat jullie vormwezen betreft voor eeuwige tijden aan hem onderworpen; als jullie dat niet zouden zijn, zouden jullie niets zijn, precies zoals gedachten die nog nooit gedacht zijn. Maar in jullie is meer dan alleen Mijn oneindige, alom werkende wil, en dat ‘meer‘ is, dat jullie Mijn liefdesgedachten zijn! Daarom gaat ook Mijn liefde, die Mijn fundamentele leven is, in jullie over en vormt ze jullie gelijk aan Mij tot zelfstandige wezens, in zoverre als jullie Mijn liefde opnemen…

 

Jullie weten, dat voor het zogenoemde magnetiseren een vaste wil en de overtuigende kracht van het geloof vereist zijn om iemand op deze manier te helpen. Kijk, daarbij gebeurt er niets anders dan dat de magnetiseur deels bewust, deels onbewust zijn wilskracht met de Mijne in verbinding stelt en zijn kracht dan door Mijn kracht naar de lijdende laat stromen, waardoor deze dan steviger en gezonder wordt…

Mijn wilskracht is die grote band, die alle hemellichamen aan elkaar bindt, hen allemaal omsluit en tussen elkaar door draagt. Ze is positief, omdat ze actief werkzaam is, maar tegelijkertijd ook negatief in de eigen onveranderlijke instandhouding van zichzelf, die de eeuwige orde is…

…Zo is Mijn op deze wijze gepolariseerde wil tegelijkertijd de fundamentele stof van alle dingen, van welke aard ze ook mogen zijn: groot of klein, hard of zacht - ze zijn niets anders dan Mijn wijsheidsgedachten en ontvangen hun lichamelijke bestaan door de polarisatie van Mijn eeuwige wil, zoals Ik jullie heb uitgelegd. Als jullie daarover willen nadenken, zullen alle verschijnselen van de natuurlijke en de mensenwereld jullie zonneklaar worden. Maar alle wereldse verklaringen moeten jullie uit je hoofd zetten; want waarlijk Ik zeg jullie: die staan verder van de waarheid af dan de ene pool van de schepping van de andere!’


 

UpToDate 2024-2025