en weer geopenbaard aan Jakob Lorber

                                                    door Helmut N. uit Oostenrijk

 

De Heer:`....[7] Er bevond zich echter langs de lage bergen die het meer begrensden, in westelijke richting een grote kudde varkens, toebehorend aan de Gadarenen; want dit volkje, dat merendeels uit Grieken bestond, at het vlees van deze dieren en dreef er handel mee, grotendeels op Griekenland. (Matth. 8,30) [8] Toen de boze geesten deze kudde zagen, vroegen ze Mij, of Ik ze toestemming wilde geven om in deze kudde te gaan. (Matth. 8,31)

[9] En toen Ik hen dat om geheime voor de wereld verborgen redenen toestond, gingen de duivels meteen in de ongeveer twee duizend varkens. [10] Zodra de duivels echter in de varkens gegaan waren, renden deze dieren een berg op die een sterk vooruitspringende rots in zee had, en vanaf die rots, die ongeveer drie honderd ellen boven zee uitstak, stortten alle tweeduizend varkens zich als een tornado in de zee, die juist op dat punt zeer diep was. (Matth. 8,32)- Gr.Joh. Ev. 1/104/7-10

 

Het is wel de gemakkelijkste vindbare plek waarvan hier sprake is, en dat is de ‘in het oog springend’ sterke vooruitstekende rots.

Aan de gehele oever van het meer van Galilea, de zee van Kinnereth,  bestaat er noch westelijk noch aan de concrete oostkust, een tweede gelijkende markante rotswand. De weg van de zeeoever voert onmiddellijk langs deze bijna duivels kijkende rots. Vandaag bedraagt zijn hoogte slechts meer dan rond de 30 meter. De weg langs het meer loopt rechtstreeks omhoog langs dit ‘bouwsel’ en loopt daarna weer naar beneden af. De afgelopen 2000 jaren hebben losgeraakte stenen zich daar doorheen gerold tot aan de circa 40 meter dieper liggende zeespiegel van het meer. 

 

gefotografeerd door Gerard     ©  copyright  JLBI 02-2018

 

zicht op het meer van Galilea vanaf de rotsen, waar 2000 jaar geleden n.b. 2000 varkens in het meer sprongen in de omgeving van Gardara [dat is het huidige Ramoth]

 

Dit loodrechte rotsstuk gewaarwordend, sprak Gerard op een jeugdige manier fors: ‚ik ga daar omhoog klimmen!’ en hij probeerde het zijwaarts aan een niet zo’n steile plek. Maar al spoedig zagen we twee gestaltes met behulp van benen, buik, vingers en tevens ook met vingernagels onszelf niet vrijwillig en halverwege gecontroleerd weer naar beneden glijden….

 

Er moest toch wel een betere beklimming zijn, want de Gardarener waren hier niet als echte direttissima [bergklimmers] met hun biggen daar rondom overheen gekletterd en wij waren ongetwijfeld volgens het idee van een dronkenman er naar toe gevolgd.

Zo gingen wij om de rotswand heen en beklommen stap voor stap de iets minder steile hellingkant. Evenwel ervoeren wij dit als moeizaam, bij 34 graden Celsius in de schaduw, en bovendien was er wijd en zijd geen schaduw meer te bekennen. 

Het lag ook niet aan het lichte gewicht van de rugzak, dat slechts een fles water, wat brood en grapefruits bevatte. Het waren onze gezamenlijke 147 levensjaren die zo zwaar wogen en knelden…

 

Boven op de hoge rotswand aangekomen bood zich een verdere blik over het grote meer; daar tegenover lag Tiberias, rechts daarvan de berg Arbel, de berg der verheerlijking van Jezus, en verder zeeopwaarts de voormalige grote inham – vandaag met bananen- en grapefruitplantages overtrokken. Op de verre achtergrond de hoge bergen van Noord-Galilea. Een gedenkwaardig panorama en gebied dat ook de Mensenzoon van Jezus, als de drager van de Geest van God, dit wel zo beviel.

Gefotografeerd door Gerard     ©  copyright JLBI 02-2018

 

zicht vanaf de rots [ca. 40 m. hoogte] van de neerstortende varkens in het meer van Galilea, 2000 j. geleden; destijds was deze rots veel hoger en lag het meer beneden ook ca. 30 meter hoger!

 

Van bovenaf de rots reikte de licht steenachtige vlakte steeds meer oplopend tot aan de top en verder omhoog tot aan de hoogtes van het gebergte van de Golan. Wat boven daar in beweging kwam, landde onvermijdelijk aan de voet van deze rots. Want in een tijdsbestek van 2000 jaar had in verloop van honderden jaren 4 meter losgeraakte stenen beneden de eens zo zeker wel 100 meter hoge rotsgesteente afgezet. 

Nu, van daar uit zagen wij eerst, hoe de zaak er voor stond. Waren wij linksom dit enorme rotscomplex gegaan, dan hadden wij een grote maar matig opstijgende keteldal aangetroffen. Daar was dus de weidegrond van de varkens der Gardareners! De Golan verloor hier al spoedig aan hoogte en ging over in een licht heuvelachtig terreinvlakte met ver uitziende gelijke vlakten, groot genoeg voor het houden van 2000 zwijnen. De woekerachtige bewoners van Gardera zelf woonde een stuk verderaf van hun stinkende vee, in het gebied van het huidige plaatsje Ramoth, 2 kilometer van het meer landinwaarts.

gefotografeerd door Gerard      ©  copyright  JLBI 02-2018    

 

aan de andere kant van het meer zien we in de verte net nog Tiberias – het was in oktober ook zwoel weer – het meer lag 2000 jaar geleden ongeveer 30 meter hoger! Vandaag ligt ze 214 meter onder de zeespiegel.

 

Ook Jezus en de leerlingen waren niet direct op de plek van de varkens geweest, maar een stuk op zee verder opwaarts in het land waar ze de twee bezetenen, die de heuvels bewoonden, en samen met de dorpbewoners, aantroffen. 

De uitdrijving van de demonen uit de twee ongelukkige mannen had de vlucht der varkens uit de dalvlakte schuin opwaarts richting het meer naar de rotsruggen geleid, die wij twee toeristen hijgend hadden beklommen.

Aanvullende opmerking

In de Nieuwe Openbaring ervaren wij ook, dat satan destijds een grotere vrijheid had in zijn boze werken, want eerst plaatste hij een versperring van de offerdood van het Lam van God. Vandaag gaat de verleider veel subtieler te werk: mannen trouwen met mannen, vrouwen met vrouwen, en de tijdgeest applaudisseert met zo’n prijzenswaardige tolerantie. Natuurlijk, dat men daar zo’n intolerante God niet meer kan accepteren, deze geboden zijn vandaag de dag voorbijgestreefd en worden niet meer als eigentijds herkend.

 

Het ‚huwelijk voor iedereen‘ zal zich nog bewijzen als een deuropener voor het ‘huwelijk met een derde!’ Het pseudoargument hiervoor is reeds bekend: waarom ook niet, als zij elkaar zich de liefde betuigen…Het menselijk verstand is tot het enige geldige licht van deze eindtijd geworden, een schijnlicht, waaraan de grote massa van de voorgelichte mensheid huldigt. Over dit ‚licht’ zegt de Heer ons: dat wat de mensen voor licht houden al zo duister en geesteloos is, hoe diep mag dan eerst de eigenlijke duisternis van de mensen zijn!

 

bron: Jakob-Lorber-Bulletin-International, 02-2018, nr. 28: www.zelfbeschouwing.info

UpToDate 2022