Ziektes door varkensvlees
Het genot van varkensvlees in tropische landen kan gevaarlijk
zijn voor het lichaam. De volken in die gebieden zijn nu nog gezond, maar ze
worden steeds meer bedreigd door de nabijgelegen cultuurvolken met
civilisatieziektes. Hetzelfde geldt voor verschillende Hunzastammen
uit het Himalayagebied. Varkensvleesvrije islamstammen
zijn gezond en werken tot op zeer hoge leeftijd als dragers voor talrijke
expedities. De Hunzastammen die aan de andere kant
van het dal de leef- en eetregels van de islam niet in acht nemen, worden
geplaagd door gewone ziektes. Het verschil tussen islam en westerse levenswijze
valt samen met het al dan niet voorkomen van beschavingsziekten. De islam is in
het oosten van Europa en verder naar het zuiden de heersende godsdienst en dat
is al duizenden jaren bekend. Telkens wordt aangevoerd dat dit door priesters
verordende religieus, hygiënische maatregelen zouden zijn in verband met het
trichinengehalte van varkensvlees. Deze opvatting is onjuist. Dit bleek onder
meer uit een groot experiment waaraan verschillende artsen deelnamen. De
bewoners in de oostelijke landen zijn gezond en werken nog steeds in hoge
ouderdom. De trichinenstoffen (haarwormparasieten) hebben er niets mee te
maken. In de Tweede Wereldoorlog werden de soldaten onder generaal Rommel in
Afrika echter ziek. Veel manschappen onder deze veldmaarschalk hadden te lijden
aan hun onderdijbeen, wat hen ongeschikt maakte voor de dienst en langere
opname in lazaretten vereiste, soms zelfs verplichtte tot overbrenging naar de
gematigde zones. Ze kregen door het eten van veel varkensvlees namelijk zweren
aan hun onderbenen (tropische ulcera). Toen zij
uiteindelijk op het idee kwamen, dat dit aan de voeding zou kunnen liggen,
omdat de bewoners deze ziekte totaal onbekend was, kregen de soldaten geen
varkensvlees meer. Er werd direct overgeschakeld op islamitische voeding en de
zweren verdwenen onmiddellijk.
Dat varkensvlees belastend werkt en in zekere mate ook giftig is,
wist dr. Reckeweg al voor de Tweede Wereldoorlog. In
die tijd nam hij echter nog aan dat dit voor de verse varkensvleesbereiding
gold zoals gebakken spek, allerlei verse worst, varkenspootjes en kotelet. Dit geldt echter niet voor gepekeld vlees
zoals hesp en spek, ook niet tot worst verwerkte gerookte varkensvleesproducten.
Deze vergissing had als gevolg, dat het gebruik van versgeslachte
varkensvleesproducten acute ziekten veroorzaakten zoals blindedarmontsteking,
galblaasontsteking, galkolieken, acute darmcatarre, gastro-enteritis met tyfus
en paratyfus, maar ook acute eczeem, zweetklierabcessen en steenpuisten. Reckeweg kon op dat ogenblik geen enkel ziekteverschijnsel
vergelijken na het gebruik van varkensvlees, dat droge worst of salami bevatte.
Andere inzichten kreeg hij van de wijziging van zijn voedselgewoonte in de
hongerjaren na de oorlog en de periode na de munthervorming van 1948.
Tijdens de magere oorlogsjaren en vooral erna, was het Duitse
volk vrijwel gezond. Tot aan de munthervorming konden weinigen hun buikje vol
eten. Varkensvlees en ander vlees waren er in beperkte mate, ook was er weinig
vet en bijna geen suiker, maar granen waren er volop. Brood en deegwaren waren
voldoende verkrijgbaar. Bovendien kon dit aangevuld worden met aardappelen,
rode bieten en verse groenten. In die tijd kwamen nauwelijks
blindedarmontsteking of galblaasziekte voor en hooguit daar, waar een varken
zwart werd geslacht. Reuma, rugproblemen, hartinfarct, verkalking en hoge
bloeddruk kwamen toen nog zelden voor.
Na de hervorming van 1948 waren varkensvlees, hesp en vooral spek
direct weer verkrijgbaar. Het globale gezondheidsbeeld veranderde meteen en
ingrijpend. Appendicitis, galblaasontsteking, acute huidettering
zoals pyodermie, impetigo,
steenpuisten en zweetklierabces waren weer aan de orde van de dag. Na
behandelingen met chemische sulfamidenzalven traden er chronische schimmeluitslagen
op met diverse andere nevenwerkingen. Schrikwekkend in die periode was ook de
toename van kanker. Talrijke patiënten tussen zestig en zeventig jaar, die
probleemloos geleefd hadden, kregen last van maagklachten met als oorzaak
kanker van de spijsvertering. Het verloop van deze gevallen was zo instructief,
biologisch significatief en causaal gegrond, dat Reckeweg daaruit wel moest afleiden, dat ziekten door
toxines worden veroorzaakt. In 1952 maakte hij hierover publicaties bekend. In
de loop der jaren en met het toenemen van ervaring, kwam hij tot het besluit,
dat veel andere ziekten zoals artritis en artrose in grote mate door
varkensvlees worden veroorzaakt. Dat is ook het geval bij vrouwen met witte
vloed en chronisch etterende fistels. Het bleek dat door het eten van
varkensvlees de oorlogswonden niet volledig genezen konden.
Wat men krijgen kan door veel
varkensvlees te eten
blindedarmontsteking, acute maag- of darmcatarre
(gastro-enteritis);
tyfus, kliervergroting en vetzucht;
aderontsteking, koorts en pijn;
slechte bloedcirculatie van bindweefsel;
steenpuisten, zweetklierabcessen en gewone abcessen;
verkalkte hartkransvaten, arteriosclerose, trombose, embolie en hypertensie;
galkolieken, galblaasontsteking;
jeuk, huidziektes, netelroos of netelkoorts.
Iemand
liep in de oorlog een schotbreuk op. De wond ging schijnbaar dicht maar liet
een groot litteken achter, dat na enkele jaren weer openbrak met een fikse ettering. De oorzaak was een te veel eten van varkensvlees.
De schotbreuk kon niet tot genezing komen omdat eten van varkensvlees het
genezingsproces aanzienlijk vertraagde. Reckeweg
twijfelde er nog aan of varkensvlees wel de hoofdschuldige was. Daarom besloot
hij een zeer streng experiment uit te voeren met witte muizen met diverse
diëten. De resultaten hiervan publiceerde hij in zijn werk ‘Homotoxine und Homotoxikosen – Grundlage einer Synthese der Medizin’, verkrijgbaar bij het Aurelia-Verlag
in Baden-Baden. Muizen, die varkensvlees kregen,
neigden extreem tot kannibalisme. Na enkele maanden trad bij de muizen overal
kanker op. Ook waren er verscheidene huidziekten. Muizen echter met een normale
voeding vertoonden geen ziekteverschijnselen en hadden ook geen neiging tot
kannibalisme
UpToDate 2022
