Bomen lijken op mensen

In de mens schuilt dualiteit van donker, licht, schaduw of schijnsel. De blinde zei (in het NT) toen hij ziende werd: “Ik zie mensen wandelen als bomen”. De mens lijkt op een boom. Zowel de mens als de boom draagt vruchten. In de prille jeugdjaren zijn de vruchten weliswaar nog wrang en weinig, maar op oudere leeftijd zijn deze zoet en veel.

Hoe dieper de wortel en wortelrank in de grond, hoe meer levenssappen door de periferieaderen stromen, wat de groei voor later bepaalt. In de jeugd met 16 jaar is de mens nog in zijn groei (proces van inwikkelen--à richting ontwikkelen), maar na 60 jaar heeft de mens zijn werkelijke geestelijke omkeer te gaan (afwikkelen), de weg naar het LICHT.

Hoe ouder de boom, hoe zoeter zijn vruchten; de mens ervaart dit voor zichzelf als: ”tolerant geworden zijn”. Als zijn mineralen uitgeput zijn, dan wordt hij grijs of wordt hij een grijsaard genoemd. De mens moet het hebben van zijn afstamming, die door de generatiegenen worden bepaald.

Eenmaal op leeftijd is hij of zij zomaar opa of oma. Naast de oude boom zien we weer groene twijgjes (kleinkinderen), die de boom er nog aan doet herinneren: ´zo was ik vroeger ook´. Zo ziet de mens op oudere leeftijd zijn kleinkinderen weer terug en dat doet hem herinneren aan zijn jeugdige leeftijd.

Als hij ’s avonds in het donker wandelt en er doemt zomaar een kleine boom op van een manslengte, dan denkt hij toch al gauw aan een stilstaande persoon. Wat hem rechtop doet staan is zijn Ik-kracht, zijn ´Ik-wil´. Uiterlijk is de mens een gewerveld en geraamteachtig wezen, bekleed met een laagje bindweefselhuid en van binnen heeft hij een stel organen, die zijn ZIEL moeten dienen.

Het gaat niet zozeer om het mensenlichaam, meer nog om de zielsmatige gesteldheid in de mens zelf, want wat is een mens zonder ziel? Toch een leeg materieomhulsel zonder leven! Er is iets in de mens wat hem inhoud geeft en dat is hijzelf! (deelbron: Jakob Lober literatuur – uitgeverij Schors – Amsterdam)

UpToDate 2023-2024