Hoofdstuk 26

 

Verschijnselen in de derde luchtregio

 

8-2-1847

  

(1) Nu moet men al die verschijnselen niet als helemaal gelijksoortig beschouwen, daar men er onder de lichtende meteoren ook werkelijk enkele vindt die op zodanige wijze ontsteken, dat met het ontsteken ook werkelijk verbranding plaats vindt. Maar desalniettemin stamt de ontsteking van zulke meteoorachtige lichamen nochtans uit de derde regio; het verbrandingsproces begint echter pas dan, als zo'n meteoor met een behoorlijk grote doorsnede in de tweede of vaak zelfs in de eerste regio van de aarde aankomt en een zeer snelle beweging heeft. Want een middelmatig snelle of eerder nog een sterk afnemende beweging veroorzaakt geen ontsteking. Een meteoor moet min­stens 1 - 5 Duitse mijlen (* 1 Duitse mijl = 7,420 km).per seconde afleggen, wil hij werkelijk na het ontsteken tot verbranding komen; is een beweging langzamer, dan volgt geen ontsteking waaraan een verbranding is verbonden.

(2) Een bijzonder verschijnsel bij het ontsteken of nog beter bij het lichten van de door de derde luchtregio vallende meteoren is vooral, dat de kop van zo' n meteoor het meest lichtend is. Dit licht geven van de kop tijdens het doorschieten van de derde luchtre­gio is van dezelfde aard als het lichten van zijn staart. Het is een gecon­centreerde stralenreflex, omdat het vaste, gewoonlijk ook nog ronde lichaam, de hem omgevende lichte, etherische lucht uiteen drijft en om zich heen, vooral aan de voorkant van de kop, een luchtomhulsel  vormt, dat op zijn beurt om het lichaam een glanzend vlak vormt als van een holle spiegel, die het licht van de lichtgevende hemellichamen opneemt en het dan verder naar de aarde omlaag stuurt. Als iemand een ronde steen heel hard in helder water zou gooien, zou hij zich van dit verschijnsel in het klein een voorstelling kunnen maken, want al zou die steen ook zwart zijn, toch zal men hem onder water met een geheel witte kop naar beneden zien schieten. Dit witte aan de kop is niets anders dan een door de snelle beweging van de steen gevormde holle spiegel van water, die de in het water vallende stralen geconcentreerder opneemt en weer terugkaatst. Om deze reden lijkt ook het schuim van het water wit, omdat de luchtbellen als het ware louter holle spiegels zijn, die heel veel stralen in zich opne­men en ze dan geconcentreerd weer terugzenden. Wat hier het water laat zien, dat laat daar het lichten van een meteoor zien, namelijk niets anders dan een geconcentreerde reflex van het licht.

(3) Als echter een meteoor van een groter volume in de tweede regio naar beneden komt, dan ontsteekt hij vaak werkelijk en wel door wrijving in de zwaardere luchtlaag. Is de beweging heel snel, dan kan zo' n meteoor zelfs nog brandend op de aarde neerkomen, wat ech­ter uiterst zelden gebeurt. Bij een vertraagde beweging, die door de dichtere luchtregio gemakkelijk te verklaren valt, treedt dan weldra het uitdoven op en het lichaam valt dan geheel donker op de aarde neer. Toch zou zelfs een grotere meteoor bij een zeer snelle beweging niet ontsteken, als hij van te voren niet met de zeer gemakkelijk brand­bare, etherische lucht van de derde regio zou zijn verzadigd. Deze etherische lucht is dan eigenlijk het brandbare wezen van zo'n meteoor als deze in de dichtere luchtregio is aangekomen.

(4) Dit is nu alles over de bijzondere verschijnselen in onze derde re­gio en tevens over de speciale eigenschappen van deze regio. We hoe­ven nu alleen nog maar uiteen te zetten, hoe deze lucht en de in haar optredende verschijnselen vanaf de aarde worden gezien. Hoe de me­teoren worden gezien, behoeft geen verklaring meer. Maar er zijn nog andere verschijnselen die uit deze luchtlaag stammen en die moeten we ook nog aanroeren, zodat we dan alles kennen wat tot de materie van de aarde behoort.

(5) Jullie zullen wel vaak hele witte, fijne, krullige wolken hebben ge­zien, de zogenaamde schapenwolkjes. Deze zijn heel subtiel en zo door­zichtig, dat ze zelfs het licht van de sterren bijna ongehinderd door zich heen laten schijnen. Deze schapenwolken zijn de hoogste wolken die boven de aarde voorkomen. Ze ontstaan door een soort verbinding van de zuivere ether met de oppervlakte van de derde luchtregio. Ei­genlijk zijn ze geen wolken, maar slechts golfachtige bewegingen op de hoogste oppervlakte van de derde luchtregio. Deze worden daar­door veroorzaakt, als door de wijde etherruimte bepaalde lichtwezens de aarde beginnen te naderen, welke lichtwezens langs de jullie al be­kende weg van de zonnelichamen afstammen. Daar deze fijn lichame­lijke wezens toch wel een zeker gewicht hebben, brengen ze door het neerkomen op de zeer gevoelige oppervlakte van de derde luchtregio daar een golvende beweging teweeg. Deze beweging laat de invallende zonnestralen niet meer rechtlijnig, maar wel zeer gebroken door, en deze verschillende soorten breking op de golven van de derde luchtre­gio veroorzaken dan juist dat verschijnsel, dat zich als witte, fijn­ gekrulde schapenwolkjes vertoont.

(6) Dat na zo'n verschijnsel gewoonlijk onweer optreedt, komt heel duidelijk door de aankomst van vreemde gasten, aan wie door de geestelijke aardbewoners in zekere zin gevraagd wordt, waar ze vandaan komen en wat ze hier doen. Bij zulke vragen ontstaan dan altijd strubbelingen en voorbereidingen hoe zulke nieuw aangekome­nen - op een voor de aarde onschadelijke manier - daar plaats moet kunnen vinden. Willen de pas aangekomenen zich geduldig schikken - wat zelden het geval is - dan komt er na de schapenwolkjes geen on­weer. Is dat echter niet het geval, dan wordt er recht door de macht der orde gehandhaafd en moeten diegenen, die zich eerst vrijwillig hadden kunnen schikken, zich alsnog voegen. - Dat is dus alweer een ken­merkend verschijnsel uit de derde luchtregio, een verschijnsel zoals ook vanaf de aarde kan worden gezien.

(7) Tenslotte is er nog een verschijnsel, dat wel minder vaak wordt gezien, maar toch zeer de moeite waard is om te worden opgemerkt, omdat het zogezegd een zuiver geestelijk verschijnsel is, dat echter toch met het lichamelijk oog kan worden waargenomen. Dit verschijnsel vertoont zich slechts op zeer warme dagen en is te zien als een soort wit-blauwe strepen. Deze strepen zijn een moment, waarop de zalige geesten als het ware allen gemeenschappelijk samen­komen, zich in de rust verheugen en dan beraadslagen wat te doen en hoe aan de nieuwe geesten bestuurlijke taken voor te leggen. Op zulke dagen is het dan ook op de aardbodem bijna doodstil. Geen blaadje be­weegt, geen gewone wolk is te zien en op aarde is het drukkend heet. Deze toestand duurt echter niet lang. Wordt als het ware deze zitting opgeheven, dan komt alles weer gauw in beweging, vooral als er nieuwe geesten voor het beheer van de lucht, de bergen en de zeeën worden aangesteld. Dan is het niet zelden het geval dat de nieuwe be­zems schoner vegen dan de oude. Daarom komen er na zulke ver­schijnselen allerlei winden en de barometers zullen aanhoudend op 'veranderlijk' staan, zodat het bij dergelijke verschijnselen met de be­stendigheid van het weer een tijdlang is afgelopen.

(8) Deze boven beschreven wit-blauwe strepen zijn dus niets anders dan als het ware rustig bijeen zijnde scharen van geesten en wel op de oppervlakte van de derde en zuiverste luchtregio, die op de voren be­schreven wijze zelfs door het menselijk natuurlijke oog waargenomen kunnen worden.

(9) Geestelijk ingestelde mensen, die tevens met hun geestelijk oog kunnen waarnemen, zullen zeker méér zien dan alleen maar witblauwe strepen. Maar dergelijke mensen zijn in deze tijd, waarin men alles uit ijzer begint te vervaardigen, nog zeldzamer geworden dan diamanten in de noordelijker streken van de aarde; deze komen daar weliswaar voor, maar - zoals al gezegd werd - uiterst zelden; en als ze voorkomen zijn ze klein, onaanzienlijk en dus niet van bijzonder grote waarde - of anders gezegd: er zijn tegenwoordig nog maar bij­zonder weinig Paulussen en Petrussen meer.

(10) Hiermee is echter ook de uiteenzetting over de natuurlijke of materiële aarde ten einde en we zullen dus hierna de geestelijke aar­de beschouwen.