Terugkeer naar het hemelse huis

(- JAKOB LORBER - )

Twee dagen voordat Jakob Lorber overleed, bezocht hij in de privésfeer iemand die een gerecht voor hem maakte, dat zijn lievelingskost was. Hij genoot ervan en zei toen tegen de huisvrouw: ´Dat was heel goed, maar over twee dagen leef ik niet meer´. Zij probeerden dit uit zijn hoofd te zetten, maar hij bleef bij zijn bewering, die inderdaad uitkwam. Ook zijn vrienden waren hiervan op de hoogte gesteld.

De volgende dag, toen hij na zijn maaltijd weer naar huis liep, moest hij op straat plotseling bloed opgeven, maar hij schonk er weinig aandacht aan en ging 's avonds naar zijn gebruikelijke gezelschap.

Maar al op weg naar huis werd hij opnieuw overvallen door hevig bloed opgeven, dat dit keer niet ophield, temeer daar hij, om de nachtrust van zijn omgeving niet te verstoren, bij thuiskomst geen hulp inriep.

Iemand stuurde haastig een bode naar de dichtstbijzijnde parochie, waar al snel een priester aan het bed van de ernstig zieke man verscheen, maar omdat Lorber daar al onbewogen lag, vroeg de priester aan een familielid, die aanwezig was om hem te verzorgen of Lorber wel een kerk had bezocht. De vrouw antwoordde dat dit toch wel bekend moest zijn, omdat Lorber zelf vaak belangeloos had deelgenomen aan hoogmissen, zelfs in het muziekkoor.

De priester vroeg toen ernstig aan dit familielid of zij het op haar geweten zou willen hebben als hij de sacramenten zou toedienen aan de stervende man.

Nadat zij bevestigend had geantwoord, verrichtte de priester zonder meer zijn kerkelijke taken en vertrok weer.

Intussen waren de meest intieme vrienden van Lorber op de hoogte gebracht van het plotselinge gevaar van zijn naderende dood; maar een hevige storm, die zojuist met al zijn onstuimigheid was losgebarsten, vertraagde de komst van de opgeroepen vrienden.

Lorber, die zich weer enigszins had opgericht, liet zijn positie in bed nu wat veranderen, in die zin dat hij die tien jaar lang met zijn voeten naar het westen had gerust, zich zo in bed liet leggen dat de bovenkant van zijn hoofd naar het deel van het westen (de wereld) was gekeerd, maar zijn gezicht naar het opkomen van de zon.

Intussen waren zijn vrienden in de stromende regen daarheen gesneld, waaronder zijn bevriende huisarts, maar Lorber was niet meer in staat het bestelde middel in te nemen. Hij lag al enige tijd in pijn, toen plotseling, als een soldaat die zich opricht, zich heftig begon uit te rekken, en een kaarsrechte rughouding aannam en zijn gezicht naar de zonsopgang toewendde, terwijl buiten het tumult met bliksem en donderslagen verder woedde, maar hij volkomen kalm bleef.

Nu zette zich de doodsstrijd in, en na ongeveer een kwartier was de dienaar van God zachtjes ingeslapen en was zijn geest, die lang tot een hogere wereld had behoord, teruggekeerd was naar de eeuwige heimat. (24 augustus 1864)

[Bron: ANIMA: Jakob Lorber Biographie von Karl Gottfried Ritter von Leitner (cordisanima.blogspot.com)]